Roseanne Barr
Roseanne é unha das mellores telecomedias de todos os tempos. Como retrato da vida dunha familía de clase traballadora é tan honesta coma calquera traxicomedia de Mike Leigh, só que en vez de proxectarse en cinemas de arte e ensaio, dominou o horario nobre da televisión estadounidense durante nove anos. Téndese a deixala fora do panteón das grandes telecomedias porque na última tempada perdeu o rumo por completo e estropeou o recordo que moita xente tiña do xou. O que comezara coma caustico comentario social, rematou coa familia gañando a lotería (e nun bizarro episodio) contando coa Jennifer Saunders e a Joanna Lumley facendo dos seus personaxes de Absolutely Fabulous. O episodio final tentou arreglar as cousas suxerindo que as últimas tempadas foran un longo soño, pero por entón xa era tarde de máis para salvar a arruinada reputación do programa.
Grande culpa disto probablemente tivoa a mesma Roseanne, que no canto de atopar o momento axeitado para rematar o xou, semella que ficou seducida polo seu éxito, e volveuse tola co poder. Famosa por despedir continuamente *s guionistas e por lle berrar á xente, segundo os rumores, chegou a ser paseada polo set nunha especie de trono mobil. Cando xa estás tan afastada do mundo da clase traballadora de onde ves, o realismo social -que é o corazón do teu xou- está condeado a desaparecer.
Roseanne foi antano unha verdadeira esposa 'white-trash' e nai de catro fillos, e a comezos dos 80 verqueu toda a experiencia da súa vida e a súa mirada ácida nun abrasador xou de comedia 'stand-up' que atacaba os homes, a maternidade e a triste realidade de vivir cun soldo mínimo. Cando pasou do 'stand-up comedy' á telecomedia creou un dos mellores e máis auténticos personaxes nunca vistos nas tv. A súa interpretación coma a intelixente matriarca da familia Conner capturou todo o bo humor e o apego á realidade dunha verdadeira ama de casa e resultou totalmenter crible. John Goodman tamén estaba soberbio coma o seu home Dan, o contrapunto perfecto para os desbarres da Roseanne: "A túa idea do romace consiste en evitar abrir a lata de cervexa perto da miña cara".
O xou estaba dominado por grandes personaxes femininos, incluidos a súa intelixente filla Darlen e a súa neurótica irma Jackie, que eran personaxes con matices e con tres dimensións, cos seus propios soños e e demos; en definitiva, a clase de rica creación de personaxes que se pode esperar da literatura clásica antes que dunha comedia de éxito norteamericana. Os temas desenvolvidos nos episodios eran igualmente sofisticados, atopando humor non só nos vellos trucos das telecomedias senón tamén no duro traballo de levar adiante unha familia, atopar un traballo decente e facer algo coa túa vida. A familia era encantadora, pero estaba sempre a pelexar, e o guión era desenvolvido co mesmo cinismo de lingua afiada que logo había caracterizar aos The Simpsons. "Que día máis fermoso", di Dan nun episodio, "a clase de día que comeza cun encantador almorzo e remata co telexornal a dicir: '....e a continuación disparou a arma contra si mesmo".
Sorpréndeme que Roseanne non se convertira nunha icona feminista. Comezou sendo unha camareira sen estudios e, grazas ao talento máis que á beleza, conquistou os mundos da comedia e da televisión - dous mundos dominados polos homes. Agora adícase de novo á 'stand-up comedy', e espero que o seu novo xou probe que non só é a mellor cómica feminina de todos os tempos, senón que é unha dos mellores cómicos, punto.
Por desgraza, xa que tamén se meteu na Cábala (que parece ter arruinado o talento da Madonna), témome que non debemos ter grandes esperanzas.
Mulleres, eh?
Stephen Merchant, Uncut, Abril 2005
Grande culpa disto probablemente tivoa a mesma Roseanne, que no canto de atopar o momento axeitado para rematar o xou, semella que ficou seducida polo seu éxito, e volveuse tola co poder. Famosa por despedir continuamente *s guionistas e por lle berrar á xente, segundo os rumores, chegou a ser paseada polo set nunha especie de trono mobil. Cando xa estás tan afastada do mundo da clase traballadora de onde ves, o realismo social -que é o corazón do teu xou- está condeado a desaparecer.
Roseanne foi antano unha verdadeira esposa 'white-trash' e nai de catro fillos, e a comezos dos 80 verqueu toda a experiencia da súa vida e a súa mirada ácida nun abrasador xou de comedia 'stand-up' que atacaba os homes, a maternidade e a triste realidade de vivir cun soldo mínimo. Cando pasou do 'stand-up comedy' á telecomedia creou un dos mellores e máis auténticos personaxes nunca vistos nas tv. A súa interpretación coma a intelixente matriarca da familia Conner capturou todo o bo humor e o apego á realidade dunha verdadeira ama de casa e resultou totalmenter crible. John Goodman tamén estaba soberbio coma o seu home Dan, o contrapunto perfecto para os desbarres da Roseanne: "A túa idea do romace consiste en evitar abrir a lata de cervexa perto da miña cara".
O xou estaba dominado por grandes personaxes femininos, incluidos a súa intelixente filla Darlen e a súa neurótica irma Jackie, que eran personaxes con matices e con tres dimensións, cos seus propios soños e e demos; en definitiva, a clase de rica creación de personaxes que se pode esperar da literatura clásica antes que dunha comedia de éxito norteamericana. Os temas desenvolvidos nos episodios eran igualmente sofisticados, atopando humor non só nos vellos trucos das telecomedias senón tamén no duro traballo de levar adiante unha familia, atopar un traballo decente e facer algo coa túa vida. A familia era encantadora, pero estaba sempre a pelexar, e o guión era desenvolvido co mesmo cinismo de lingua afiada que logo había caracterizar aos The Simpsons. "Que día máis fermoso", di Dan nun episodio, "a clase de día que comeza cun encantador almorzo e remata co telexornal a dicir: '....e a continuación disparou a arma contra si mesmo".
Sorpréndeme que Roseanne non se convertira nunha icona feminista. Comezou sendo unha camareira sen estudios e, grazas ao talento máis que á beleza, conquistou os mundos da comedia e da televisión - dous mundos dominados polos homes. Agora adícase de novo á 'stand-up comedy', e espero que o seu novo xou probe que non só é a mellor cómica feminina de todos os tempos, senón que é unha dos mellores cómicos, punto.
Por desgraza, xa que tamén se meteu na Cábala (que parece ter arruinado o talento da Madonna), témome que non debemos ter grandes esperanzas.
Mulleres, eh?
Stephen Merchant, Uncut, Abril 2005
