O director Bruce LaBruce sobre o seu novo filme "O Reich da Framboesa"
O director Bruce LaBruce usa o fenómeno da Baader-Meinhof coma punto de partida para explorar a banalización do movemento terrorista radical alemán no seu último filme "O Reich da Framboesa". Despois de pasar con éxito por moitos dos máis famosos festivais de cinema do mundo, incluídos Sundance, a Berlinale e o Festival Internacional de Cinema de Seattle, o filme de LaBruce vai ser estreado o 10 de setembro do 2004 e o dvd sairá a finais de ano. O creador de "This is Baader-Meinhof", Richard Huffman, fala con LaBruce.

RICHARD HUFFMAN: Fálame sobre ti, sobre o teu background como director e sobre a túa filosofía á hora de construir un filme.
BRUCE LABRUCE: Despois de me criar nunha granxa do Canadá, mudeime a Toronto para ir á facultade de imaxe da Universidade York. Comecei con producción, pero paseime aos dous anos a teoría e acabei por recibir un master en pensamento socio-político e cinema. Mentras estaba a traballar na miña tese (sobre o 'Vértigo' de Hitchcock) desilusioneime co mundo académico e comecei a saír pola escena punk da cidade. Comecei a facer pequenos filmes en super 8 experimentais con contido homosexual explícito para rachar coa complacencia sexual da escena punk daquel tempo. Coa chegada do hardocre e o speedcore, tamén chegou un certo machismo ao punk, que levaba consigo unha vea homofóbica e sexista. Eu fixen fanzines e filmes provocativos e sexualmente explícitos para confrontar a conformidade sexual deses supostos radicais. O meu primeiro filme completo, 'No Skin Off My Ass', sobre un perruqueiro gai que se namora dun skinhead neo-nazi, gravouse en super 8 e despois levouse a 16mm. Converteuse nun éxito no cirucito dos festivais gais.

"O Reich da Framboesa" dirixido por Bruce LaBruce.

As miñas dúas obras seguintes, 'Super 8 1/2' e 'Hustler White', graveinas en 16mm. Eran á vez filmes sexualmente explícitos, artísticios e punk. As miñas dúas últimas produccións, 'Skin Flick' (e a súa versión hardcore: 'Skin Gang') e 'O Reich da Framboesa', foron feitas para compañías de porno. Considérome un artista que traballa no porno. Ata este punto tratei de manter cos meus filmes a tradición do realizador homosexual de filmes avant-garde seguindo o ronsel de Andy Warhol, Paul Morrissey, Kenneth Anger, Jack Smith, George Kuchar, e Curt McDowell. Tamén estou interesado en seguir os pasos doutros famosos artistas homosexuais que facían porno como Peter Berlin, Jack Deveau, Wakefield Poole, Peter de Rome, e Fred Halsted. Gústame facer filmes persoais, e tamén considero o meu traballo "underground", a pesar de que cada vez máis, considerando o poder conxunto dos mass medias e o alcance da internet, non exista tal cousa.
RICHARD HUFFMAN: Cóntame sobre "O Reich da Framboesa"... por qué quixeches facer este filme?
O meu filme anterior, o primeiro verdadeiramente porno, Skin Flick/Skin Gang, ía sobre unha banda de skinheads neo-nazis, que representaban a extrema dereita, que entraban no apartamento dunha parella de raza mixta burguesa e gai e aterrorizabaos sexualmente e violabaos. Era unha investigación sobre por qué os gais tenden a fetichizar as figuras autoritarias e fascistas (os polis, os skinheads, etc...) e o fenómeno da prevalencia da homosexualidade entre os extrema dereita e os seus líderes. Co 'Reich da Framboesa' quería examinar unha banda de extrema esquerda -neste caso unha célula terrorista- para saber se había similitudes nas dinámicas sexuais. Os meus últimos tres filmes, incluído 'Hustler White', que vai sobre prostitutos no Bulevar Santa Mónica de L.A., trata de varóns que non se identifican para nada coma gais pero que nembargantes teñen sexo homosexual entre eles. Sempre estou interesado na idea das políticas de identidade e no arbitrario ou no artificial dos roles sexuais ou de xénero. Moitos homes heterosexuais afincáronse rixidamente nun rol que non lles permite sequera a posibilidade de impulsos homo ou bisexuais, a pesares de que moitos teóricos, desde Freud para adiante, afirmaron a noción de que todo o mundo nace alomenos cun potencial bisexual. As mulleres parecen ser un pouco menos ríxidas en canto ao sexo. Os homes homosexuais tamén se afincaron nunha identidade sexual que non lles permite ter sexo con mulleres, secuestrándose a si mesmos nun ambiente exclusivamente masculino, tentando con todas as súas forzas non pensar nunca nunha vaxina. Está claro que cando os homes heterosexuais son confinados xuntos baixo circunstancias moi intensas - no exército, na cadea, etc- o comportamento homosexual emerxe moi facilmente. Da mesma maneira, nas culturas musulmanas, onde os homes e as mulleres están con frecuencia segregados, a homosexualidade é bastante comun, aínda que sexa moi discretamente e sen ningún recoñecemento. Así que os meus filmes tenden a explorar estes imperativos culturais e estes preconceitos.

A revolución é o meu mozo.
Daniel Bätscher é "Holger" e Susanne Sachsse é "Gudrun" no "Reich da Framboesa"

Desilusioneime moi pronto co movemento gai, inclúso alá pola metade dos 80 cando decidín que se apoltronara políticamente, xa non dicía nada estéticamente e era dun burgués que non tiña remedio. (A actual tendencia asimilacionista cara á conformidade sexual, o matrimonio, e a respeitabilidade demostra o meu punto de vista - os oprimidos está demostrado que se convirten en opresores). Así que me pasei ao punk porque semellaba estár a desafiar ao status quo, o ascenso dos intereses e do control empresarial, e os intentos da ideoloxía dominante para controlar, dominar e neutralizar todas as formas de disidencia, diversidade e individualidade. O meu primeiro toque de atención foi decatarme de que incluso o punk, que se supoñia unha subcultura radical, era sexualmente conformista. Isto levoume a interesarme por outras manifestacións de protesta social e política, incluíndo unha investigación sobre as organizacións paramilitares ou terroristas de finais dos sesenta e dos setenta coma o SLA, os Weathermen, as Black Panters, e claro, sobre a Baader-Meinhof, o RAF. Cada un destes grupos tomaron moi seriamente a noción que Godard presentou no seu filme 'Numero Deux': le cul, c'est la politique: o sexual é político. Crían que a revolución só se podería acadar se era acompañada dun radical replantexamento das morais sexuais e as súas convencións. A xente esqueceu hoxe en día que entón había unha cousa chamada revolución sexual, cando incluso membros das clases medias experimentaban coa promiscuidade, o sexo en grupo, a bisexualidade e a homesexualidade, a vida, o sexo e a espirtualidade en común, etc. Na universidade tiven cursos como 'Os movementos e a literatura de protesta', 'Psicoloxía e Feminismo', así que tiña coñecementos sobre as ensinanzas de pensadores coma Reich, Marcuse e outros teóricos radicais que crían que a represión sexual era a responsable de moita da violencia e de a apatía e do malestar espiritual nas culturas avanzadas tecnolóxicamente. Tamén estaba moi interesado no xeito no que as minorías contra-culturais do momento- en particular *s negr*s, *s gais, e *s feministas- adoptaron unha especia de estilo e retórica proto-militar, moitas veces tomada prestada da que tiñan as guerillas insurxentes que emerxeran simultaneamente na América Central e do Sur. Eses movementos eran todos incialmente marxistas, desafiantemente militantes e organizados nunha especie de modelo anarco-sindicalista e descentralizado. Emerxeron ou gañaron forza do movemento contra a guerra do Vietnam e as folgas e as protestas de estudiantes de Maio do 68, así que loitaron por correxir as inxustizas sociais e políticas e as desigualdades baseadas na raza, na clase e no xénero. As plataformas de grupos de extrema esquerda que emerxeron deste milieu estaban basseadas nesas ideas igualitaristas e humanitarias. Crían, pola contra, que a fin xustifica os medios para acadar eses obxectivos, os que os situou en situacións morais insostibles, acabando por se pareceren aos seus denostados enimigos (o oprimido que se convirte en opresor é un tema sempre presente nos meus filmes)
Co 'Reich da Framboesa' quería volver sobre esas ideas e eses sentimentos nun contexto moderno. Despois do 11 de Setembro, particularmente en Norte América, a esquerda foi capada e condeada virtualmente ao silencio. Quería facer un filme que lle dera a voz de novo á retórica da esquerda, anti-multinacionais, anti-capitalista, que foi unha vez parte do discurso público pero que acabou por estar completamente ausente. O filme tamén introduce unha crítica á esquera, censurando á xente que ou non practica o que predica ou que se volve tan ríxida e intratable nas súas crenzas que ela mesma se volve opresivas e dogmáticas.

O 'Reich da Framboesa' trata dunha banda de extrema esquerda en Berlín que imita ao RAF. Gudrun é a lider dunha banda de homes novos heterosexuais, impresionables e que son captados polas súas ideas radicais e pola súa enerxía. Ela cre, pola contra, que a monogamia heterosexual é unha construcción burguesa que debe ser derruída para conquistar a verdadeira revolución, así que fai que eses rapaces hetero teñan sexo entre eles para probar a súa fidelidade á causa. Tamén resulta que isto é o argumento perfecto para un filme porno gai.

RICHARD HUFFMAN: No wed do filme, describes o 'Reich da Framboesa' como "un filme porno/artístico que, coma todos os meus filmes, usa a pornografía coma un punto de partida para examinar as políticas sexuais e o radicalismo homosexual (para min, traballar na pornografía é como un exercicio de xénero). Aparte disto, ata que punto foi o 'chic radical' un punto de partida para examinar as políticas sexuais e o radicalismo homosexual? Pode ser vista a liña argumental do chic radical coma un exercicio de xénero?

Tamén fixen o 'Reich da Framboesa' coa intención de comentar a tendencia cultural moderna de secuestrar e banalizar o signifcado do radicalismo e da militancia sen adoptar ningunha da súa substancia polítca, ou aínda peor, no proceso, contradicir completamente a intención orixinal. No meu filme un dos eslogans é 'Madonna é contra-revolucionaria', e creo firmemente. Coma sempre dixen, Madonna é xusto o contrario dalguén coma Jean Genet, que tiña como estratexia ir rapidamente a aquela parte do mundo onde emerxera un verdadeiro impulso revolucionario (os Black Panthers na América de finais dos 60; os palestinianos do Oriente Medio nos setenta), pero tan pronto como detectaba calquera signo de colaboración ou institucionalización, non só os abandoaba senon que se voltaba contra eles. Madonna aliméntase dos movementos revolucionarios (normalmente das manifestacións subculturais gais e/ou negras), pero coa estratéxia de asimilación, neutralización, banalización, e por último esgotandoas e abandonandoas. É o exempo máximo de alguén que utiliza o chic radical para fins especulativos e puramente capitalistas. Na Alemaña houbo durante catro ou cinco anos un rexurdir no interese polo RAF, pero maiormente coma un símbolo de moda, un significante de rebelión cosmétca similar ao fenomeno de que o Che Guevara se convertise nun novo James Dean ou Marilyn Monroe. Incluso houbo un filme chamado Baader que converteu a Andreas Baader nunha especie de heroe folk molón, todo estilismo e nada de substancia. Grupos como o RAF tiñan un certo cociente de glamur nos setenta, coas súas chaquetas de coiro, os bonés, os lentes de sol, os carros rápidos, pero o seu glamor tamén proviña das súas fondas conviccións sociais e políticas e o seu compromiso para levar a cabo accións contra o estado. O intelectualismo tamén era considerado glamuroso daquela, en contradicción coa tendencia actual de desprezar e desconfiar da análise intelectual. O glamur tiña que ver cunha especie de mentalidade ao Robin Hood. Co trunfo do capitalismo, os crimes contra a propiedade ou o roubo son considerados peores ca a violencia ou o asasinato.

Os radicais Holger (Daniel Bätscher) e Andreas (Dean Stathis) secuestran a Patrick (Andreas Rupprecht).
O 'Reich da Framboesa' tamén é unha especie de filme de 'explotation', un xénero que xa foi adoptado por Hollywood hai tempo (Que són filmes como Bad Boys ou American Pie máis que facilonas 'explotations' cun grande orzamento?) Existía unha tradición de filmes que explotaban o tema do sexo, pero tamén filmes de serie b que incluían tramas de secuestros, estilo Heist, estilo Caper, etc. Tamén me refiro a eses xéneros.
RICHARD HUFFMAN: Moito se ten dito sobre o xénero e as políticas sexuais da Baader-Meinhof; como representaron unha manifestación do ideal do amor libre nos sesenta e nos setenta; como os homes e as mulleres compartían o poder. Pero nunca se discutiu a posibilidade ou a probabilidadde de que algúns dos membros do grupo foran gai (aínda que a simple lóxica dí que debía haber algúns). Como cres que sería visto o grupo polo 'Reich da Framboesa' e os modernos seguidores do chic radical, se o grupo explicitara que incluían a liberación gai na súa filosofía pública?
BRUCE LABRUCE: En realidade, nos círculos gais de Berlin semella amplamente aceptado que Andreas Baader comezou como un prostituto masculino que frecuentaba os bares do distrito Schoeneberg, o ghetto gai berlinés. Durante a realización do 'Reich da Framboesa', un amigo presentoume a Felix Ensslin, o fillo de Gudrun Ensslin, e ceamos xuntos. Faleille do proxecto, que era artístico/pornográfico e se baseaba nas teorías de Reich e Marcuse, e pareceulle que a Baader/Meinhof estaría totalmente dacordo, xa que crían que o sexual era político e que a revolución sexual era unha parte importante do seu programa. Cando o RAF e outros grupos radicais como as SLA ou os Weathermen existían nos setenta, o ambiente era moi distinto. As ideas da liberación sexual e o ataque aos roles sexuais predominantes eran moito máis comunmente aceptados e incluso practicados polos membros das clases medias. Unha chea de rapazas da SLA eran abertamente lesbianas, e aos Weathermen íalles o sexo en grupo e a bisexualidade. Así que non creo que a homosexualidade aberta fixera que foran menos convincentes. Quero dicir, Huey P. Newton das Black Panthers foi famoso por incluir aos gais e ás feministas como parte da clase de revolución que desexaba. É interesante e algo triste que o máis popular movemento negro hoxe en día, o hip hop, despreze continuamente ás mulleres e aos gais. Pero claro, o hip hop maioritario trata sobre o materialismo e a capitulación ao capitalismo, como ocorre co movemento gai. Onde está a Baader-Meinhof cando a precisas?
RICHARD HUFFMAN: Estou seguro de que sabes que Gudrun Ensslin fixo un filme porno antes de pasar á clandestinidade. Tal como eu o entendo, fixoo froito do espírito do seu tempo: tanto como unha declaración de liberdade sexual como un xeito de conseguir cartos. Hai algún tipo de similitude cos actores e as actrices do teu filme porno-artístico? Tiñan motivacións alén das simples razóns financeiras?
Créme, as consideracións financeiras non eran parte da súa motivación. Os meus filmes teñen orzamentos moi baixos, así que a xente non participa neles polos cartos. Todos os actores do filme son actores porno, así que estaban a facer o seu traballo e non sabían onde ían participar ata que chegaban ao set. Coñecían a miña reputación e tiñan interese en traballar comigo. Cando coñeceron a idea xeral do filme gustoulles. Todos son listos e captaron a onde eu quería chegar. A actitude europea cara o sexo e o porno está moito máis en liña co espirito da liberdade sexual que se viviu na América dos anos sesenta e setenta. Teñen unha actitude adulta cara el, e non eses problemas que teñen os norteamericanos co porno. Insisto en que todo o mundo que participa nos meus filmes porno sabe o que fai e porque o fai, e non ten nada que ver cun ambiente de explotación.

A lider Susane Sachsee é "Gudrun"
En canto a Susanne Sachsse, que interpreta a Gudrun tan fermosamente, é unha recoñecida actriz de teatro berlinesa que participou no Berliner Theatre Ensemble durante tres anos e ten interpretado a Bretch e aos demais. Así que no seu caso foi máis o seu interese por traballar comigo como director e de se poñer a proba como actriz nun papel moi difícil. Ela ven de Berlín Leste, así que crecer detrás da Cortina de Aceiro faille comprender as ramificacións da banda anti-capitalista Baader-Meinhof moito máis intelixentemente ca min, e aprendín moito dela.. (Para min, todo o fenomeno do RAF era, desde a distancia, bastante abstracto, só foi despois de comezar a facer o filme en Berlín e de me topar con xente directamente afectada polo RAF que comezou a ser algo real e concreto). Susanne sentiu como actriz que era importante para ela ir ata o final e representar escenas sexualmente explícitas no filme. Díxenlle que me gustaría que as fixera, pero que non era condición para non lle dar o papel a ela. Así que foi a súa decisión. Parte do significado do filme é o de ser xenuíno, así que apareza o sexo real reforza os ideais da liberación sexual que se están a expoñer no filme. Así que Susanne non só compartía o espirito do filme senon o radicalismo que alí se expón.
RICHARD HUFFMAN: Cal é a audiencia na que pensas para o 'Reich da Framboesa'? Podo facerme unha idea do que é para un rapaz gai sentar a ver un caloroso filme porno hetero; é bastante duro para un rapaz hetero ver algo que pase de homoerótico. Mirando o trailer do filme, imaxino que que este é un elemento forte do mesmo; que reacción cres que terán os tios heteros fronte ao filme? Esperas resultar provocador e interrogar ao espectador hetero sobre a súa sexualidade?
BRUCE LABRUCE: Normalmente nos filmes me encanta incluir algo que ofenda a todo o mundo. Moitas veces me sorprendo incluso de que alguén as queira mirar. O mundo da arte normalmente ignórame porque pensa que son demasiado pornográfico, mentres que o mundo do porno rexeitame por ser demasiado arty ou intelectual e por interferir co seu amado producto puramente pornográfico. Son un intruso, un aventureiro. Ata o de agora ensinei o 'Reich da Framboesa' en bastantes festivais non gais - Sundance, a Berlinale, o Festival Internacional de Cinema de Seattle, o Festival Underground de Melbourne e a maior parte del parece que vai ben coas audiencias máis ortodoxas. Comeza cunha escena de sexo hetero, así que iso pode tranquilizar aos asistentes masculinos heterosexuais. Por suposto que quero que o filme chegue aos espectadores heteros. Xa me decatei de que fai que unha chea de xente que critica filmes na rede se puxera nerviosa. Falan e falan sobre o mala e horrible que é - parece que lles afecta. Quizais estoulles a tocar nun nervio. Iso espero. Especialmente a eses revolucionaruchos que pensan que son tan listos e tan progresitas. E despois non hai quen os saque da posición do misioneiro.
RICHARD HUFFMAN: Explorando a dinámica deste grupo de radicais seguidores do RAF, aprendiches algo sobre a dinámica real da banda Baader-Meinhof? Quero dicir se se fixo evidente como el*s derberon funcionar a medida que explorabas o teu grupo ficticio?
BRUCE LABRUCE: Ben, o meu filme vai sobre un grupo de aprendices de terroristas moi inept*s que copian á Baader-Meinhof dun xeito cómico. Tiven como referencia filmes como a '3ª Xeración' de Fassbinder, 'La Chinoise' de Godard e 'WR: Mysteris of the Organism' de Dusav Makavejev, filmes pop de axitación que ilustraban cómicamente os principios revolucionarios con recursos narrativos, direccións da cámara, ou incluso con elementos de documental. O meu filme non se supon que se deba tomar coma unha investiación seria nos principios da captación terrorista, pero, dun xeito estraño, cada vez que fas un filme, sobre todo un de baixo orzamento, convirteste nunha especie de guerrilla urbana. Traballabamos sen permisos, gravabamos en lugares improvisados sen permiso, gravabamos xente na rúa sen que o souberan, etc. Botaronnos dun apartamento dun vello edificio do leste de Berlín, na Karl Marx Allee, porque *s veciñ*s comezron a se queixar de ver xente con pasamontañas levando pistolas entrando e saindo do edificio. Asi que en certa maneira nos aproximamos á clase de sensación de tratar de evadir ás autoridades e operar fora da vista. Tamen cando fas un filme inevitablemente adoptas esa convicción de que faras todo o que sexa preciso, sexa o que sexa; de que a fin xustifica os medios. Gravar un porno sempre semella unha actividade de guerrilla, como se estiveras a contravir algunha lei, moralmente se non é legalmente. Cando estabamos a gravar in situ nos suburbios do oeste de Berlin, soubose dalgunha maneira que estabamos a gravar un filme porno e de seguida tiñamos á rapazada do barrio intentando ver polas fiestras. Fíxome pensar no difícil que debeu ser para o RAF tentar opera e facer todas as súas actividades ilegais sen ser apañados pola policia. Así que ben nos podías chamar a nós 'os terroristas dos filmes'.