Se quixéramos ser heteras, seríamolo.
Os intentos de identificar unha base xenética da homosexualidade non queren aceptar que o desexo sexual é unha construcción social.
Julie Bindel, Terza Feira 14 de decembro do 2004, The Guardian.
Recordo un graffiti nunha parede de Leeds: "Miña nai fíxome unha lésbica", e embaixo: "Se lle dera a lá, faríame outra?"
Trinta anos despois de que a homosexualidade fora borrada da lista de enfermidades mentais recoñecidas, os cientistas persisten en buscar unha "causa", rexeitando aceptar que a sexualidade e o desexo sexual son construcción sociais, non determinadas biolóxica ou xenéticamente.
Na semana pasada produciuse a publicación do último esforzo por explicar as nosas raras atraccións. Aparentemente, as mulleres que toman pílulas para enmagrecer ou para a tiroide durante o embarazo teñen bastantes más posibilidades de parir fillos gais, e particularmente fillas lésbicas. Despois de estudiar a 5000 membros de organizacións gais e lésbicas canadianas e estadounidenses, e ás súas nais, aseguran que as pílulas para facer dieta baseadas en anfetaminas inxeridas nos primeiros tres meses do embarazo semellan determinar a sexualidade.
Este é un dos moitos estudios polo estilo, que xa se levan facendo cen anos. A historia destes experimentos non é moi edificante. Os nazis especializáronse neles, con idea de erradicar a homosexualidad. Desde entón, houbo innumerables intentos de identificar o "xen gai" ou outra base biolóxica sinxela para explicar a atracción polo mesmo sexo. Un dos estudios máis controvertidos foron os levados a cabo polo neurocientista Simon Le Vay no 1991, que asegurou que os cerebros dos homes gais eran "semellantes aos das mulleres". Logo viu o outro que "descubriu" que os rapaces con irmáns máis vellos tiñan un 33% máis de posibilidades de ser gais por mor de estaren no útero onde xa estivera un feto masculino.
Julie McNamara, especialista en enfermidades mentais da comisión dos dereitos dos diminuidos, está consternada con que os cientistas aínda se ocupen con estes temas. "Temos fame fora de control nos países en desenvolvemento, graves enfermidades para as que non hai cura, e especialistas que están a gastar tempo e diñeiro público nestes sensentidos. Pensei que xa aprendéramos que os pseudo-darwinismo é perigoso".
Cal é exactamente a finalidade destes costosos experimentos? Que os pais poidan decidir se abortar ou non despois de descubriren que o fetos podería sair unha lésbica peluda? Ou é por mor de que a maioría da xente non pode aceptar o feito de que todos poidamos elexir ser lésbicas ou gais?. Todos eses comentarios que as 'tortilleras' tivemos que aturar durante tantos anos, como "non sabedes o que vos estades a perder", veñen da crenza erronea de que camiñar pola "acera de enfrente" é unha desavantaxe. En realidade, moitas de nós sabemos o que nos estamos a perder. Se quixeramos ser heterosexuais, seríamolo.
Recentemente, cando estando por aí cun grupo de amigas, un home comezou a nos dar a lata, perguntándonos se estabamos soas. Respostámoslle que era un pouco difícil que seis mulleres xuntas estiveran 'soas' e mandámolo ao carallo. Isto provocou os típicos comentarios de "come conas" e "croios e cabalóns".
Contesteille que se el fora a alternativa ao lesbianismo, todas as mulleres faríanse lésbicas. A camareira preguntoume se realmente pensaba que se podía escoller. "Pensei que non o podias evitar", susurroume.
Buscando en varias revistas científicas descubrin unha ampla variedade de "explicacións" de por qué eu son lésbica, e sobre o que se supón que o causou. As lésbicas teñen tres veces máis posibilidades que as heterosexuais de sufrir unha desorde hormonal que cause infertilidade e excesivo crecemento do pelo. Doulle grazas a Deus por que eu descubrira a electrolise e por que nunca quixera ter fillos. Tamén, que temos o dedo índice máis longo do normal. Afortunadamente a miña ciruxán plástica é moi boa. Agora os meus dedos parecen os teus, só que teño un de máis. Aparentemente, tamén teño máis testosterona que as rapazas hetero.
Todas esas conclusións alimentan a idea de que hai algo errado en nós, as que pasamos da heterosexualidade. Moitas lésbicas e gais preferirían pensar que "naceron así" para conseguir simpatía e comprensión. A mediados dos 80, no medio da lexislación en contra da homosexualidade nas escolas, atrevinme a escribir nunha publicación gai que ser lésbica ou gai era unha escolla agradable. Asolagaronme con cartas que me explicaban os problemas que estaba a causar, porque se os heteros pensaban que eu escollera ser desviada, significaba que eu era a responsable, e non os meus xenes. Alguén dixo: "Sei que son gai desde os tres meses. Como pode ser iso unha elección?".
Obviamente estaba a esaxerar. É raro recordar algo antes dos dous anos de idade, a altura á que comezamos a socializar. So te tes que fixar nos berros pola barbies e polos action men dos bebés para mirar como se lle ensinan os rasgos de masculinidade e de feminidade xa case desde dentro do bombo.
Mentras que se pode entender que, en resposta á horrible homofobia que aínda prevalece en moitas culturas e sociedades, algúns na comunidade gai desexen culpar da identidade sexual a un xen picarón, isto dálle argumentos aos xenetistas reaccionarios que teñen unhas intencións funestas. Queren probar que todos aqueles que están fora da norma do grupo de brancos e heterosexuais en exercicio so inferiores. Non os debemos axudar.
Ser gai ou lésbica obviamente non é unha escolla coma elexir que prebe imos tomar coa pasta, senon máis ben unha mestura de oportunidades, sorte, casualidade e, para ser franca, valor. É unha escolla gratificante, e non precisamos que ninguén cun tubo de ensaio nos diga outra cousa.
Os heteros? Moitos son boa xente, pero non me gustaría que a miña filla casara cun deles.
Julie Bindel é a fundadora da Justice for Women.