Da promiscuidade á burocracia.
O parlamentario Chris Bryant pode perder o seu posto despois de aparecer en calzóns nun web gai – pero outros ven Gaydar como o futuro do ligoteo. Pero cómo é de verdade? Mark Simpson fala coa (esgotada) voz da experiencia.
Independent on Sunday, 7 de decembro de 2003.
Os homes gais práctican sexo! Unha chea! Cada noite! Cun home diferente! E incluso non teñen que sair da casa! Hai máis que só un pouquiño de ciumes na "revelación" do Gaydar na prensa da semana pasada. Gaydar é o web de ligoteo onde homes gais e bisexuais intercambian mensaxes instantaneas, fotos persoais, enderezos e despois posicións sexuais, ás veces en menos tempo do que tardan en servirte nun bar do West End.
Condealo é loitar contra o inevitable, xa que semella que os métodos do Gaydar xa foron adoptados desde por cada unha das axencias de contactos para xente entre 18 e 30 anos ata as vellas axencias casamenteiras – e a xulgar pola envexa que lle dispensan, os seus reparos co tema sexual pronto desapareceran.
Oscar Wilde definiu un moralista coma alguén á quen lle gusta dar a brasa sobre a maldade dos vicios dos que xa se cansou. Nesta éra acelerada, un moralista é alguén a quen lle gusta dar a brasa sobre a maldade dos vicios que está a piques de probar. Sen embargo, como antigo ligón de internet, gustaríame contar cómo me foi desde a fronteira da degradación e da innovación humana, pero dun xeito máis tradicional e wildeano – coma un pecador que xa cansou de pecar. Se o ligoteo por internet é o futuro do ligoteo, entón está claro que non hai futuro – ou lugar – para o romance e probablemente, tampouco para o sexo.
No máis forte da onda de calor do verao visitei a reserva gai de Hampstead Heath(=Ucedo) coa inxenúa esperanza de que o tempo tórrido puidese volver os gais máis (anti)sociais, máis retro, máis inclinados a deixar os seus cativos e humidos cuartos. Pero o ucedo estaba deserto. Só había un ou dous individuos, pero eses homes tiñan unha certa idade e non foran quen de se conectar cos ordenadores obsoletos que os sobriños lles pasaran.
Entón, e chámame antigo, qué sentido ten o sexo para un homosexualista se non te saca da puta casa? Na noite máis quente do ano! Os gais –todos eles, ata o último deles, especialmente os que teñen noivo- están "conectados", procurando alguén que "se mova" mentres eles "se preparan".
Se Joe Orton vivira de novo, os seus diarios serían simplemente transcripcións de milleiros de fichas do Gaydar e esas alarmantes fotos de cámaras dixitais. Eu, pola miña parte, miro cara aos tempos previos á internet, co seu ligoteo compulsivo no ucedo baixo a chuvia, coma unha idade dourada de calor, romance e contacto humano.
Os moralistas que protestan pola promiscuidade electrónica dos gais deberían animar ao goberno para que lles pague conexións de banda ancha, xa que a internet non só os tiran das rúas e dos parques, senon que tamén convirte toda esa complexa enerxía e apetito sexual en.... mecanografía. Os gais convertíronse nas secretarias do desexo, sen que ninguén lles pague, documentando e catalogando a debilidade humana. A promiscuidade é agora unha forma de burocracia. Un traballo escravo que consiste en repasar números e números ata o tedio e a dolor de ollos. Non temades sentirvos ciumentos, todos vos que estades frustrados sexualmente, que non sodes gais nin estades conectados á rede: o ligoteo por internet é a nosa propia forma de castigo, o e-ferno de Dante onde milleiros de almas sen corpo, en tormento e-terno, se interrogan unhas ás outras con malicia inquisitorial: "cómo es?", "tes casa ou tes en que moverte?" e "cómo tes o carallo?".
A maldade do ligoteo por internet –e a razón pola que se convertirá nun costume irresistible e dañino- é precisamente a súa eficiencia. Unha computadora e unha conexión á rede significa que a luxuría pode ser moito máis productiva, moito máis precisa, moito máis obsesiva, moito máis absurda. O ligoteo por internet permíteche buscar sen fin e cada vez máis obsesivamente o teu "tipo" ideal. Como se fora unha orxía romana ben organizada, aínda que un pouco fría, hai un chat para cada fetichismo e gusto (legal). Os membros do Gaydar poden buscar nos seus arquivos a altura, a idade, o hirsutismo, a raza, a color do cabelo, o tamaño dos pectorais e o rol sexual (pasivo, activo ou versátil) que desexen. Non hai unha caixiña para riscar e buscar "ollos insinuantes" ou "grande sentido do humor".
Pero xustamente a eficacia é do que non se trata no sexo. O sexo é unha viaxe onde, se tes sorte, te podes perder- coma en Hampstead Heath nunha noite de néboa. Chegar non é o obxectivo, o obxectivo é a confusión, as colisións, os camiños alternativos que (as veces) pagan a pena. Co ligoteo por internet non hai quen saía do propio desexo. Incluso cando topas alguén a través da rede –cando alguén coma ti, de mala gana, acorda saír da súa casa- nunca existe de verdade, nin ti tampouco. Os dous sodes hologramas cachondos creados polas vosas computadoras, holograma que se esfuma co orgasmo –"Ala, ciao" é a avergonzada despedida habitual.
O cliché ou a queixa máis familiar sobre o ligoteo por internet é que cando aparecen "non son como eran na foto". A verdadeira decepción é que en realidade sexan tal cual na ficha, punto por punto: é unha ficha coa que te atopas e coa que te encontras no espacio. Enganáronte, non as mentiras dos demais, senon o absurdo do teu propio desexo.
E non importa o "bo" que fora o sexo entre os dous, e tampouco importa o moito que os dous digades que non podedes esperar a facelo de novo e que incluso quededes nunha data, non vai ocorrer. Cando chegue o momento os dous estaredes de novo na rede, mirando outra ficha para ver se se adapta mellor ao que buscas. O que a internet dá, a internet o quita.
Sabes, a verdadeira eficacia do ligoteo por internet, igual que con calquera cousa que teña que ver coa internet, non é que te proporcione moito sexo sen sentido sen ter que sair da casa, senón a maneira na que fai que esteas a pasar máis tempo na mesma internet. A web é un amante ciumento, e non permitirá ningunha infidelidade que dure máis que un polvo rápido con algún perfil que seleccionara e te prestara hai unha hora. Como coa banca nunha ruleta de de Las Vegas, a internet sempre gaña. Nunca souben do Señor e o Señor Gaydar, e non sei nada deles agás que, tendo amañado unha maneira de cobrar pola luxuría gai, deben estar a vivir nun duplex no alto da súa luxosa torre de apartamentos en Manhattan.
Así e todo, este tipo de feroz fidelidade non pode ser mantida para sempre. Algo ten que mudar. Martin Luther describiu o matrimonio como unha cura para a luxuria, pero o seu rol hoxe en día foi sustituido pola internet. Queimarse é a consecuencia inevitable do ligoteo por internet. Ou un ataque ao corazón. Certamente, eu xa me curei da luxuría, ou alemos desencanteime. Por consentir obsesionarme co "sexo" aburrido ata chegar a excluir o aspecto "viaxeiro" e "vadio" do desexo. É como traballar de chapero grátis, e aínda por riba ter que pasar o traballo de escoller aos teus clientes en vez de que sexan eles quen o fagan. Non perdono á internet que me quitar a ilusión que ten cada homosexualista: a miña fe no sexo.
O que é inxusto. Quero dicir, que se supon que debo facer co resto da miña vida? Agora que non espero que ninguén teña moita pena de min. Pero que o meu cansanzo sexa un aviso para todos vos: o ligoteo por internet acabará coa túa vida sexual. Precisamente por te conseguir que teñas vida sexual.