Feminista de casualidade.
Gabouse de ser unha ama de casa e só nomeou unha ministra. Pero mellorou Margaret Thatcher a vida das mulleres sen o propoñer, pregúntase Zoe Williams.
Quinta feira, 21 de outubro de 2004. The Guardian.
Un estudio publicado pola 'Sociedade Fawcett a favor da igualdade' mostra que, por primeira vez desde 1945 os tories teñen maior proporción de votantes masculinos ca femininas. Falando deste cambio durante a 'Hora da Muller' da Radio 4, Eleanor Laing, a deputada conservadora de Epping Forest e ministra da muller na oposición, comentou: "Se lle preguntas a unha muller se está dacordo coa política conservadora sobre a sanidade probablemente te dirá: 'Non sei cal é'. Pero se lle preguntas: 'Cres que os hospitais deberían estar máis limpos?' dirache que si. E esa é a política dos conservadores!"
A fraseciña di moito sobre a relación do partido coa súa base feminina (tómaas por parvas), así como da noción do feminismo na política. A señora Laing é claramente unha feminista en conflicto - moitas veces chamada a 'conservadora comprensiva' porque é unha nai solteira, pero enseguida solta e di "Ben, eu tiña un marido ao principio!"
No ano no que foi elexida primeira ministra, Margaret Thatcher dixo que "as mulleres deste país nunca tiveron un primeiro ministro que soubese as cousas que elas saben, nunca, nunca. E as cousas que sabemos son moi diferentes das que os homes saben". Pero era ela feminista dalgunha maneira? O lugar da Thatcher na histora do movemento das mulleres - e polo tanto, na histora das mulleres - debe ser visto dacordo coas seguintes preguntas: É posible afondar nos intereses das mulleres sen facer outra cousa máis que buscar o teu propio interese á vez que es ti mesma unha muller? É posible cautivar o voto feminino, avanzar nos seus intereses, sen seres unha feminista? Harriet Jones, a comisaria dunha nova exposición na Women's Library de Londres chamada 'As Donas de Ferro: As mulleres na Britania de Thatcher' comenta o seguinte: "É o feminismo o mesmo que o alcoholismo? Tes que saberte feminista antes de selo? Ou pode outra xente sinalarte como tal sen que ti o saibas?"
Non hai dúbida de que Thatcher sacou o maior partido de ser muller ao principio da súa carreira, cautivando ás amas de casa coa súa sabedoría fogareña. Nunha entrevista co Finchley Press no 1962 (foi a parlamentaria de Finchley desde 1959), compartiu as súas receitas do Nadal coas súas lectoras (os seus recheos semellan deliciosos), levando ao entrevistador a exclamar: "Como moitas nais, pensa que os mollos do pudding de Nadal son demasiado graxos para os seus fillos así que os serve con natas aos seus xemelgos, Carol e Mark"
Visto desde agora, da mesma maneira que moitos políticos masculinos bican nenos ou lle din ao Daily Mail o moito que lles poñía a súa muller cando a viron por primeira vez, a Thatcher probablemente tentaba parecer un pouco humana. As metáforas domésticas que introducía nos seus discursos - as referencias ás "multiples sabedorías prácticas dunha muller e dunha esposa"- eran simplemente recursos estilísticos. Os discursos que escribía en notiñas pequenas para que lle coubesen no bolso non significaban nada alén de que as usaba unha persoa que levaba un bolso, posiblemente un bolso demasiado pequeno.
É difícil determinar que quixo dicir a Thatcher con aquilo do "que as mulleres saben". Se se refería á intuición feminina, entón é motivo de risa. Se se refería ás vellas cousas prácticas que só as mulleres coñecen, entón debía estar a falar de parir (ou quizais da regra) e, de novo, é difícil concluir que tivesen algún efecto na política. En realdiade o único que fixo a Thacher polas nais foi conxelar os subsidios para os fillos, á vez que lle reprochaba que os deixaran no "caos dos xardíns de infancia dos centros de traballo"
A outra cousa que saben as mulleres e os homes non, é o fodido que é a discriminación sexual contra elas. A Thatcher soubo o que era cando estaba a facer campaña en Finchley, e queixouse varias veces, pero hai poucas probas de que tivese maior interese nas condicións de traballo do resto das mulleres. A Lei da Paga Igualitaria tal como a coñecemos foi aprobada baixo o seu mandato (no 1984), pero só foi unha reforma da lei orixinal do 1970. A nivel gubernamental, ademais, estivo moi pouco interesada no avance doutras mulleres. A baronesa Young estivo pouco tempo no gabinete, como lider dos Lords, pero a Thacther só nomeou oito mulleres para postos gubernamentais- e só unha chegou a ministra.
Aínda así a Thatcher deixou un legado, quizais non no movemento de liberación da muller, pero si certamente - e quizais máis importante- nas condicións prácticas nas que viven as mulleres, e nas nosas expectativas. No nivel máis básico, o feito de que unha muller ocupara o posto de maior nivel no país ten un impacto na paisaxe cultural: só nese sentido, a Thatcher expandiu os horizontes doutras mulleres e fixo moito para rachar os preconceitos sobre o traballo das mulleres.
Tamén se pode dicir que, dun xeito indirecto e sen intención ningunha, axudou a extender as nocións de feminidade na Britania. Cando as Spice Girls e semellantes recoñeceron o labor da Thatcher polo poder que lles deu ás mulleres, estaban a falar dalgo máis que só do feito de que existira. Estaban a falar do feito de que foxe belicosa, sen complexos, sen piedade e dura. Co xeito no que se desenvolvía e se manifestaba, pode que nunca tentase contradicir a maneira na que se supón que deben ser as mulleres (o cabelo sempre de perruquería e nunca un traxe de patalón), pero en termos da súa personalidade e, sobre todo, en cuestións de política, nunca mostrou ningún signo de debilidade "feminina".
Claro, isto tamén se pode usar en contra dela. Cando a atacaron por mor da súa neglixencia social e as súas políticas antisociais, tamén foi acusada de traicionar o seu propio sexo, tentando parecer un home nun mundo de homes. A metade da culpa daquela chanza de "Maggie Thatcher, a rouba leite" (despois de que acabara co subsidio que aseguraba leite gratis para os nenos máis pobres mentres era ministra de educación), levaba implícito o feito de ser 'unha muller contra natura': era como unha Lady Macbeth escachando o cranio do seu bebé mentres lle daba a teta.
A Thatcher traizonou as súas propias valoracións do que fai unha muller - era unha conservadora no social, en contra das nais solteiras, das nais traballadoras, das mulleres en xeral. Só fixo unha excepción consigo mesma. A falta de consciencia social, o desmantelamento das institucións do estado do benestar, o rexeitamento da responsabilidade do estado cos seus membros máis pobres, a énfase en "axudarse só a unha mesma" incluso en situacións absurdamente difíciles: eses eran os fundamentos do goberno da Thatcher, e a súa contribución á imaxe da muller na sociedade. Pero o seu impacto secundario, en termos de políticas de xénero, é que o feminismo agora é visto moitas veces como unha xustificación en parte, noutra parte un atallo, para a consecución do propio interese dunha, sempre que sexas unha muller. O estilo da Thatcher sobre o poder das mulleres non era máis que unha prolongación das súas ideas capitalistas.
Moito antes de que a elexiran como a súa lider, os Tories eran considerados máis progresistas cos Traballistas sobre os dereitos das mulleres. Isto tiña moito que ver co poder dos sindicatos e co feito de que, tomados en conxunto, o seu apoio aos dereitos laborais das mulleres era parcial e ambivalente. Naturalmente, había moitos sindicatos que loitaban polos dereitos dos seus membros femininos e, de paso, de todas as mulleres. Nos 80, a Unión Nacional d*s Empregad*s Públic*s publicou folletos sobre o dereito ao aborto que ía máis alá das súas reivindicacións como sindicato. Tamén había sindicalistas poderosas, e importante apoio das mulleres ás folgas e outras accións.
Pero o feito foi que, moitas das industrias monolíticas que definían a cultura dos sindicatos eran predominantemente masculinas, por razóns prácticas e tradicionais. Os homes tamén estaban decididos a recuperar os traballos que as mulleres foran quen de realizar durante a guerra. Os traballos nas minas, nos peiraos, nas altos fornos - todos eran a tempo completo e ocupados por homes. As mulleres, polo xeral, so podían poñer pé no mercado de traballo a través dos contratos a tempo parcial, e os sindicatos estaban moi en contra deses contratos. Por razóns moi sensatas - incluso hoxe os dereitos da xente que traballa a tempo parcial están desatendidos con respeito aos fixos. Calquera mudanza para promover os traballos a tempo parcial acababa inevitablemente beneficiando aos patróns.
Pero curiosamente a resistencia dos sindicatos a estas novas prácticas perxudicou ás mulleres - perxudicou a súa entrada no mercado laboral e aos seus dereitos cando estiveran dentro. Cando a Thatcher sucedeu ao Callaghan no 1979, había 487 sindicatos, con 13 millóns de afiliad*s. Agora só hai 200 sindicatos con 7,4 millóns de afiliad*s. Acabar cos sindicatos foi posiblemente o máis famoso legado da Thatcher - e foi o que acabou con ela tamén. Houbo sete leis sobre os sindicatos e o emprego durante o seu mandato, incluida a prohibición dos piquetes secundarios e sobre a disciplina de quen non se une a unha folga, e a introducción das eleccións pechadas. Como demostraron grupos como as Mulleres contra o Peche das Minas, non hai reducción de dereitos d*s traballador*s que non acaben por afectar aos dous xéneros. É incluso moi discutible, e difícil de probar, que sen botar abaixo aos sindicatos, a entrada das mulleres no mercado de traballo fora ser máis difícil ou levara máis tempo. Pero sería absurdo, por outra parte, pensar que facilitar a entrada no mercado de traballo das mulleres era o que tiña en mente a Thatcher.
Un enorme retrato da "Moi Honorable Margaret Thatcher e os seus conselleiros no conflicto das Malvinas", na base da RFA en Northolt, di moito sobre a Thatcher e o feminismo. Aí está, cun amplo vestido branco, representada coma un anxo misericordioso entre moreas de homes uniformados, falando sobre o seu desproporcionado ataque sobre unha illa sobre a que tod*s estamos dacordo que non precisabamos moito e que agora non sabemos qué facer con ela. Tiña pouco interese en mellorar a imaxe pública da muller, ou en promocionar a carreira doutras mulleres; non tiña interese na paz, ou en calquera outra materia que poida ser considerada "feminina". Se mellorou as condicións das mulleres, foi pola casualidade de que nacera muller. Nun nivel práctico, non mellorou as condicións das mulleres para nada. Pero para aquelas de nós para as que o noso mundo mellorou, e vimos como as nosas oportunidades se expandían (se tiñamos a orixe, a riqueza, a educación e as circunstancias para maximizalas), a Thatcher fixo algo inigualable. Por certo, é unha groseiría se así e todo eu a siga odiando?

Da promiscuidade á burocracia.
O parlamentario Chris Bryant pode perder o seu posto despois de aparecer en calzóns nun web gai – pero outros ven Gaydar como o futuro do ligoteo. Pero cómo é de verdade? Mark Simpson fala coa (esgotada) voz da experiencia.
Independent on Sunday, 7 de decembro de 2003.
Os homes gais práctican sexo! Unha chea! Cada noite! Cun home diferente! E incluso non teñen que sair da casa! Hai máis que só un pouquiño de ciumes na "revelación" do Gaydar na prensa da semana pasada. Gaydar é o web de ligoteo onde homes gais e bisexuais intercambian mensaxes instantaneas, fotos persoais, enderezos e despois posicións sexuais, ás veces en menos tempo do que tardan en servirte nun bar do West End.
Condealo é loitar contra o inevitable, xa que semella que os métodos do Gaydar xa foron adoptados desde por cada unha das axencias de contactos para xente entre 18 e 30 anos ata as vellas axencias casamenteiras – e a xulgar pola envexa que lle dispensan, os seus reparos co tema sexual pronto desapareceran.
Oscar Wilde definiu un moralista coma alguén á quen lle gusta dar a brasa sobre a maldade dos vicios dos que xa se cansou. Nesta éra acelerada, un moralista é alguén a quen lle gusta dar a brasa sobre a maldade dos vicios que está a piques de probar. Sen embargo, como antigo ligón de internet, gustaríame contar cómo me foi desde a fronteira da degradación e da innovación humana, pero dun xeito máis tradicional e wildeano – coma un pecador que xa cansou de pecar. Se o ligoteo por internet é o futuro do ligoteo, entón está claro que non hai futuro – ou lugar – para o romance e probablemente, tampouco para o sexo.
No máis forte da onda de calor do verao visitei a reserva gai de Hampstead Heath(=Ucedo) coa inxenúa esperanza de que o tempo tórrido puidese volver os gais máis (anti)sociais, máis retro, máis inclinados a deixar os seus cativos e humidos cuartos. Pero o ucedo estaba deserto. Só había un ou dous individuos, pero eses homes tiñan unha certa idade e non foran quen de se conectar cos ordenadores obsoletos que os sobriños lles pasaran.
Entón, e chámame antigo, qué sentido ten o sexo para un homosexualista se non te saca da puta casa? Na noite máis quente do ano! Os gais –todos eles, ata o último deles, especialmente os que teñen noivo- están "conectados", procurando alguén que "se mova" mentres eles "se preparan".
Se Joe Orton vivira de novo, os seus diarios serían simplemente transcripcións de milleiros de fichas do Gaydar e esas alarmantes fotos de cámaras dixitais. Eu, pola miña parte, miro cara aos tempos previos á internet, co seu ligoteo compulsivo no ucedo baixo a chuvia, coma unha idade dourada de calor, romance e contacto humano.
Os moralistas que protestan pola promiscuidade electrónica dos gais deberían animar ao goberno para que lles pague conexións de banda ancha, xa que a internet non só os tiran das rúas e dos parques, senon que tamén convirte toda esa complexa enerxía e apetito sexual en.... mecanografía. Os gais convertíronse nas secretarias do desexo, sen que ninguén lles pague, documentando e catalogando a debilidade humana. A promiscuidade é agora unha forma de burocracia. Un traballo escravo que consiste en repasar números e números ata o tedio e a dolor de ollos. Non temades sentirvos ciumentos, todos vos que estades frustrados sexualmente, que non sodes gais nin estades conectados á rede: o ligoteo por internet é a nosa propia forma de castigo, o e-ferno de Dante onde milleiros de almas sen corpo, en tormento e-terno, se interrogan unhas ás outras con malicia inquisitorial: "cómo es?", "tes casa ou tes en que moverte?" e "cómo tes o carallo?".
A maldade do ligoteo por internet –e a razón pola que se convertirá nun costume irresistible e dañino- é precisamente a súa eficiencia. Unha computadora e unha conexión á rede significa que a luxuría pode ser moito máis productiva, moito máis precisa, moito máis obsesiva, moito máis absurda. O ligoteo por internet permíteche buscar sen fin e cada vez máis obsesivamente o teu "tipo" ideal. Como se fora unha orxía romana ben organizada, aínda que un pouco fría, hai un chat para cada fetichismo e gusto (legal). Os membros do Gaydar poden buscar nos seus arquivos a altura, a idade, o hirsutismo, a raza, a color do cabelo, o tamaño dos pectorais e o rol sexual (pasivo, activo ou versátil) que desexen. Non hai unha caixiña para riscar e buscar "ollos insinuantes" ou "grande sentido do humor".
Pero xustamente a eficacia é do que non se trata no sexo. O sexo é unha viaxe onde, se tes sorte, te podes perder- coma en Hampstead Heath nunha noite de néboa. Chegar non é o obxectivo, o obxectivo é a confusión, as colisións, os camiños alternativos que (as veces) pagan a pena. Co ligoteo por internet non hai quen saía do propio desexo. Incluso cando topas alguén a través da rede –cando alguén coma ti, de mala gana, acorda saír da súa casa- nunca existe de verdade, nin ti tampouco. Os dous sodes hologramas cachondos creados polas vosas computadoras, holograma que se esfuma co orgasmo –"Ala, ciao" é a avergonzada despedida habitual.
O cliché ou a queixa máis familiar sobre o ligoteo por internet é que cando aparecen "non son como eran na foto". A verdadeira decepción é que en realidade sexan tal cual na ficha, punto por punto: é unha ficha coa que te atopas e coa que te encontras no espacio. Enganáronte, non as mentiras dos demais, senon o absurdo do teu propio desexo.
E non importa o "bo" que fora o sexo entre os dous, e tampouco importa o moito que os dous digades que non podedes esperar a facelo de novo e que incluso quededes nunha data, non vai ocorrer. Cando chegue o momento os dous estaredes de novo na rede, mirando outra ficha para ver se se adapta mellor ao que buscas. O que a internet dá, a internet o quita.
Sabes, a verdadeira eficacia do ligoteo por internet, igual que con calquera cousa que teña que ver coa internet, non é que te proporcione moito sexo sen sentido sen ter que sair da casa, senón a maneira na que fai que esteas a pasar máis tempo na mesma internet. A web é un amante ciumento, e non permitirá ningunha infidelidade que dure máis que un polvo rápido con algún perfil que seleccionara e te prestara hai unha hora. Como coa banca nunha ruleta de de Las Vegas, a internet sempre gaña. Nunca souben do Señor e o Señor Gaydar, e non sei nada deles agás que, tendo amañado unha maneira de cobrar pola luxuría gai, deben estar a vivir nun duplex no alto da súa luxosa torre de apartamentos en Manhattan.
Así e todo, este tipo de feroz fidelidade non pode ser mantida para sempre. Algo ten que mudar. Martin Luther describiu o matrimonio como unha cura para a luxuria, pero o seu rol hoxe en día foi sustituido pola internet. Queimarse é a consecuencia inevitable do ligoteo por internet. Ou un ataque ao corazón. Certamente, eu xa me curei da luxuría, ou alemos desencanteime. Por consentir obsesionarme co "sexo" aburrido ata chegar a excluir o aspecto "viaxeiro" e "vadio" do desexo. É como traballar de chapero grátis, e aínda por riba ter que pasar o traballo de escoller aos teus clientes en vez de que sexan eles quen o fagan. Non perdono á internet que me quitar a ilusión que ten cada homosexualista: a miña fe no sexo.
O que é inxusto. Quero dicir, que se supon que debo facer co resto da miña vida? Agora que non espero que ninguén teña moita pena de min. Pero que o meu cansanzo sexa un aviso para todos vos: o ligoteo por internet acabará coa túa vida sexual. Precisamente por te conseguir que teñas vida sexual.

...
Segundo a túa definición orixinal, a orientación sexual dun metrosexual é irrelevante. Sen embargo, na maioría dos artigos e da literatura de marketing sobre o tema descríbese como hetero. Por qué é así?
En parte, como digo, porque se asume que todos os gais xa son estilosos e ben presentados. Aparentemente iso é o que significa "gai". De todas maneiras, decribir ao metrosexual coma hetero é un pouco bobo. Pero claro, os anuncios sempre venden cousas dicindo o contrario do que son. Si, moitos metrosexuais van á cama con mulleres, e só irían á cama con mulleres, pero non hai nada "hetero" na metrosexualidade. Amaricona todos os códigos oficiais de masculinidade de aproximadamente os últimos cen anos. É pasivo onde sempre debería ser activo, desexado onde sempre debería desexar, admirado onde deberia ser sempre o que admira.
Que a maioría dos metrosexuais non sexan gais ou bisexuais só fai que as cousas aínda sexan máis rariñas. O primeiro polo que se preocupa un metrosexual hetero é 1) por si mesmo, 2)por outros metrosexuais – cómo vai saber senón o que está "in" esta tempada?- e 3) polas mulleres que pegan co seu color de ollos. Non necesariamente nesta orde, pero tampouco innecesariamente nesta mesma orde.
Quizais a cousa máis interesante da metrosexualidade sexa que representa o principio da fin da "sexualidade", a pseudo-ciencia do século XIX sobre as preferencias sexuais que dicía que a personalidade e a identidade están dictadas segundo os xenitais da túa parella teñan a mesma forma cos teus ou non. Nunha éra hiperconsumista postindustrial como a nosa, a identidade e a personalidade non está permitido que sexan inherentes –acabaría con moitos negocios- e están pola contra baseadas en escollas de estilos de vida, pautas de consumo, marcas, círculos sociais. Como mostra disto, incluso hai revistas de colores para parellas do mesmo sexo e parellas de transexuais. O amor –e tamén a reproducción- é un estilo de vida. A orientación sexual do metrosexual é obviamente importante para eles e as súas parellas, pero a súa identidade non está baseada nela, e desde un punto de vista cultural-comercial é case irrelevante.
Desde unha prespectiva comercial, nembargantes, é comprensible que se diga que os metrosexuais son heteros- despois de todo, a publicidade busca persuadir tantos homes como poida para que relaxen os seus esfínteres, e dicirlles no oido que non é nada gai que o consumismo inducido polas grandes empresas lles dea polo cu. O cal, ironicamente, é certo.

Son os metrosexuais realmente homosexuais latentes?
Realmente faríalles a vida máis fácil e menos complicada aos retrosexuais se isto fose así - xa detectei que en certos círculos –digamos- algo pechados-, metrosexual se converteu noutra forma de dicir "homo" ou "maricas". Desafortunadamente para eses tipos ameazados –e tamén para min- isto é só un desexo, un pensamento homófobo elaborado na casa. De feito os metrosexuais hetero son posiblemente menos latentes cos retrosexuais. Son, despois de todo, máis abertos na súa capacidade de flirtear. A súa identidade non se basea nun constante rexeitamento da homosexualidade. O que os retrosexuais atopan repugnante no metrosexual é a súa invitación a que os miren – unha mirada á que non se lle pode poñer xénero nin heterosexualizar. Son uns narcisistas que aplican a igualdade de oportunidade con quen os mira.
O homoerotismo, máis que a homosexualidade é unha parte obvia e inevitable do narcisimo masculino – xusto como pasa co narcisismo feminino, de aí o "chic lésbico". O que é unha das razóns polo que foi desautorizado durante tanto tempo. Isto non quere dicir que a maioría dos metrosexuais desexen ir á cama con outro home –nin sequera incluso para partillar xenerosamente a súa beleza coa outra parte da humanidade tan falta dela-, é simplemente que non sinten necesariamente repulsa polo corpo masculino da mesma maneira os retrosexuais, que non paran de repetilo. Por extensión, o seu interese nas mulleres non está necesariamente movido polo auto-odio ou a necesidade de demostrar a súa virilidade; é unha cuestión de gusto e de pracer. O que sospeito que moitas mulleres atoparan un alivio, por non mencionar que as pon cachondas. Aínda que tamén é verdade que moitas poden atopar aos metrosexuais demasiado parecidos á súa propia competencia.
...

(De 'MetroDaddy Speaks!', Mark Simpson, en Salon, 5 de xaneiro de 2004)

Living a vida lixo.
O pavillón de España.
Mondo Brutto.
"O baleiro do ocio é o baleiro da vida na sociedade actual(...). Isto é o que refire, e ó mesmo tempo oculta, todo o espectáculo cultural existente, dentro do cal podemos distinguir tres grandes formas: (...) Unha forma clásica, reproducida en estado puro ou prolongada por imitación (...). A continuación, infinidade de trazos dun espectáculo degradado, que é a representación da sociedade dominante posta ó servicio dos explotados para a súa propia mistificación (os xogos televisados, case todo o cinema e a novela, a publicidade, o automóbil como signo de prestixio social). Finalmente, existe unha negación vangardista do espectáculo, a cotío inconsciente dos seus motivos, que é a cultura actual 'no que ten de orixinal'." ("A Realización da Arte", Internationale Situationniste, núm. 4, vol. 1, 1960)
Ilustres persoas de "grande fama e entendemento" levan décadas disertando sobre o significado da cultura actual. Os resultados destes estudios foron variopintos e pintureiros, aínda que existe unha unanimidade á búlgara en defender estas dúas ideas como feitos de facto; unha, que a cultura sacralizouse, invadindo tódolos ámbitos da vida; e dous, que esa mesma e todopoderosa cultura deveiu nunha sorte de "caos reptante" onde se mesturan, aglutina e gomítanse sen dixerir tropezóns antagónicos, superpostos e extraordinariamente "confusos", como dirían Gustavo Bueno ou Dino. Estes dous belos conceptos atoparon na cultura e vida social hispana unha materialización portentosa. Por esta sinxela razón, ímonos centrar na cousa española, porque é onde mellor e de maneira máis espectacular se pode apreciar esa contaminación do lixo no cotián, como mandan os canons...
A zona de subcultura, primeira formulación da actual cultura lixo realizada por Bruno Schulz, un pouco antes de Valerio Lazarov, entra triunfal nos grandes salóns onde as elites vivían por e para a "alta cultura", ó tempo que esta; deformada e convertida en grotesco fenómeno popular, maniféstase a cachón en case tódalas expresións da vida cotiá, como un chapapote á deriva. Resultaría imposible delimita-las características desta estraña condición apelando unicamente ás clásicas e manidas onomatopeias de camp, kitsch, cheese, pin, trash, badge, punk, etc., porque chegamos a un estado de cousas que desborda calquera intento de explicar como é a nosa cultura sen poder deixar de recorrer, unha vez máis, tanto ós cadros de Solana e as Costus como ós da Rata de Antequera.
A nosa pintoresca tese é aquela -e con isto, non saberiamos dicir en que saco nos metemos, se no dos "apocalípticos" ou no dos "integrados"- que se sustenta na idea, tal vez errada, de que a cultura lixo, esa cultura de masas tal e como a experimentamos a diario, é un constructo de contidos moito máis amplos e "ricos" que o que por tradición e polo palabro limitouse ó ámbito marxinal: o relacionado con movementos estéticos asociais, eses que elevaron á categoría de "arte", "pensamento", "pretecnoloxía", "alimentación", "fogar e moda", "demostracións cultas e sofisticadas", etc., todo o que fora considerado no pasado como de pésimo gusto, de pouca calidade ou falto de calquera interese ou contido, como unha "vangarda casual, resultado da torpeza ou do azar" (Jordi Costa). Esta perspectiva do que se coñece globalmente como trash é simple e abertamente reduccionista, cando non reaccionaria, se témo-la intención de afondar sobre os sempre inquietantes fenómenos do mainstream español, que, por algunha razón, descoñecida, resultan, contemplados dende un punto de vista "descartesiano" e científico, auténticos subproductos, comparables ós ananiños de louza para decora-lo xardín, os partidos de fútbol da Liga das Estrelas ou os informativos da televisión... Cunha circunstancia agravante: lonxe de xurdir dun proceso intelectual xeneroso, como vehículo de crítica ou de burla, son o resultado da pura inconsciencia e do mal gusto natural, sen artificios. Por iso, a maioría das manifestacións, produccións e artefactos da vida española son o resultado do clásico soño da Razón (agora ciber, virtual e pasiva) e daquilo que esta produciu e segue producindo, mal que nos pese. Non se trata, por tanto, de facer unha reflexión en clave de humor retro-amable, como acostuman os popes da cultura popular, arredor de que somos, nestas e noutras moitas cousas, "o peor do peor" ou "o máis do last" ("O interesante é copiar sen que se note a quen copias", A. de la Iglesia), senón de enfrontarse á Besta, para descubrir que estamos a medio camiño, no estético, entre o papichulismo e o esperpento de sempre. E no ideolóxico, entre o simulacro, o sucedáneo, o galimatías, o quero e non podo... e o pseudo todo. As nosas vidas flúen, sen posibilidade algunha de deterse, nun incesante e absurdo complexo de ideas, seres e cousas que perden o seu sentido ós cinco minutos (o boneco Curro 92, Hormaechea, a Veneno...), de conceptos que nunca entendemos, pero que foron baleirados de calquera significado (democracia, xustiza, solidariedade, igualdade...), correndo todo polas marxes traxicómicas da imitación de clichés e a explotación das modas (perdón, tendencias), e a Improvisación Nacional sobre a que se sustenta o noso tradicional status quo de "tente, mentres cobro". As nosas "semividas" -é triste dicilo, pero máis triste é experimentalo- non se encadran nun marco histórico postindustrial comme il faut, senón na vella feira, agora completamente desarraigada, dos mercachifles e os derivados. A nosa "case vida", (cultural, política, social, ideolóxica...), insistimos, é puro lixo. Por fin realizouse o soño da nosa vella clase dirixente de toda a vida:
España-Lixo é unha primeira potencia, pero de verdade. Xa o advertían os nosos sabios: "Ser español é unha das cousas máis serias que se poden ser neste mundo".
No doméstico, se España fóra un programa de televisión, sería Gran Irmán. No social, sería o máis parecido a un suceso colorista que se salda cunhas "lesións incompatibles coa vida". E no cultural moi sinxelo: as glorias deportivas do Real Madrid que campean por Europa. É dicir, o máis parecido á España que gozaron o Equipo A, McGyver e James Bond, por esta orde. Un todo de conceptos, conductas e productos groseiros, de baratixas do século XXI, realizado e dirixido por un país á cabeza do Terceiro Mundo, centro do eixo Madrid-Marbella-Arabia Saudí. Moito peor, moito máis rápida, moito máis grande e moito máis desvariada, incluso, que a cultura lixo norteamericana de salón. Un grandioso sucedáneo do subproducto oficial.
"Situacións extremas e cotiás, tan cotiás que xa non nos afectan, centos de seres anónimos pululan polo asfalto ou polas redes informáticas, travestidos ou acomplexados, soterrando calquera esperanza de salvación" (Angel Antonio Rodríguez, Celeridad e imaxe)
Políticas e ideoloxías polo sumidoiro
Non cambiaron os contundentes (e pouco posmodernos) modelos tradicionais de "ordeno e mando" postos ó servicio do español. A única novidade importada atropeladamente foi o superdesenvolvemento tecnolóxico, pero sempre dentro do clásico subdesenvolemento social. Aínda que, iso si, todo enmarcado, afortunadamente, no popular "desenvolvemento sostible". Esta formidable síntese deu como resultado unha España en ficción celtibérica, tipo Asterix en Hispania ou Os Picapedra, repleta de "técnicos", "tecnócratas", "operadores", "consultores", "asesores", "comerciais", "especialistas"..., con apelidos tipos Sopalajo de Arrierez e Torrezno, Acelerez ou Saueltalamosca, que non son máis que os representantes a comisión polos pobos, os vendedores de enciclopedias (agora en telemarketing), os agropuecuarios e asalariados de toda a vida, pero postindustrializados; é dicir, operando nun contexto de non-traballo, e en condicións da Revolución Industrial. Esa que non chegou nunca ó noso país. O Pita-gol e o autoxiro como highlights da nosa industria.
As cousas que pensan os españois están minus zero: liberados a empurróns, e sen apenas consciencia de elo, da relixión obrigatoria, as ideas sobre a vida e do futuro da humanidade limítanse ó que digan polos mandos a distancia, as consignas dos xornais deportivos e os emoticóns dos móbiles. Os máis xóvenes (de 0 a 65 anos) apuntáronse, cuns trinta anos de atraso, ás modas esotéricas para buscar un hobby iluminador: as pedras do destino, o xardinciño zen, a hipnose clínica, a telefonía móbil e os bailes de salón. Do catolicismo fica un certo pouso raro, como os sandadores de opereta e algúns acontecementos que nos devolven á máquina do tempo nacionalcatólico, tales como o enésimo escándalo do cura tarambana de Zero, ou a santificación en prime time de Escrivá de Balaguer, o primeiro santo con lentes de pasta da historia ("Este borriquito de noria ou ese burro sarnoso baixo cuia figura vese cando se dirixe a Deus...", adoitaba dicir, arrincándose por Chiquito). E as novas igrexas catódicas dos cultos popularizados por Donna Hightower, Manzanita ou El Pérez (quen, segundo el mesmo, unha vez escoitou unha Voz que lle ordenou: "Pérez, ata aquí chegamos: a navalla ou a Biblia"):
As ideas políticas do español (si, ¿que pasa?), oscilan entre unha enorme maioría que non-sabe-non-contesta e o fascinante mundo da desinformación, sobre o cal, nos tememos, non cabe facer reflexión algunha ("xa están aquííí..."): omnipresentes e omniscientes, como un anuncio de Pascual, regalando co diario bonecos de coñecidos homes de acción, vaixelas de Mortadelo e Filemón, sobres de comida preparada Alcosto, o xogo da oca do Real Madrid, e ata libros de saldo, tipo Jesus viviu e morreu en Cachemira, ou Osama Bin Laden: a espada de Alá, de Eric Frattini. Os quioscos en pouco se diferencian do escaparate dun badulaque inverosímil.
Aínda que este descoñecemento e desapego cara a res pública sexa parte consustancial da nosa historia, a situación actual, na que todo o mundo é consciente (inconscientemente) de que non existe forma algunha de controla-los procesos económicos, por máis que a clase política se crea dotada duns descontrolados superpoderes para decidi-l noso lixo de destino no universal, conducíunos a un estadio de pasotismo, cando non de absoluto desprezo cara eles, cara os nosos pais da patria. Un fenómeno do desprezo (non precisamente un entusiasmo, como vaticinaba o sabio Lyotard), esta vez si, tamén consustancial a toda a Europa creada artificialmente polos plutotecnócratas de Maastrich e da Escola de Cincinnati.
Sociedade polo rego
Os tres piares fangosos onde se asinta cambaleante a vida española poderíanse resumir en: Sexo, Alarmismo e Diñeiro. A xente española pretende, mediante o socorrido recurso da "fuxida cara adiante" e "o que veña detrás, que arree", escapar a toda pastilla da súa condición de ser humano shareware, e afastarse dos perigos cos que os medios os atemorizan -a inseguridade cidadá, a droga, o terrorismo cego, os cans e os maridos asasinos, as alunizaxes, as mafias de inmigrantes ó Roberto Alcázar e Pedrín, as chuvias de meteoritos de xeo e o moi posible afundimento da torre Picasso, segundo Antena 3 TV ("As ameazas cortan a inspiración erótica", Carlos Iturgaiz)-, así como dispor dunha posición económica saneada, baseada nas mensualidades e a euroconversión/desvalorización das moedas, unha moeda lixo tipo Monopoly que destiñe e que en economías modestas case xa non ten sentido nin razón de ser. Ambas cousas, para dispor dun disparatado consumismo/hedonismo de usar e tirar, fabricado a partir de subproductos.
Os espacios de ocio son os novos centros de reunión relixiosa onde colectiviza-los males, pero con bolsas e vasos de plástico, mentres dipeamos: os centros comerciais cos seus correspondentes burgers, disco pafs, cinema de macrosalas, karaokes, bares de tapas, bingo, salón de xogos, etc., etc. Os espectáculos son punto e aparte, máis que nada porque "todo é un bo espectáculo", e producen ó súa vez conceptos lixo tales como "un bo filme", "unha boa cea", "unha boa persoa", "un bo viño", "unha boa compañía".
Segundo as sondaxes, os españois coidamos moito o noso aspecto de "adáns". Debe ser esa a razón pola que tódalas rúas están invadidas por badulaques de roupa, de feituras e fabricación en serie dos patróns da moda europea, pero co toque español, que ten, por un lado, o rancio substrato de 'Este señor de negro', mesturado coas viles explotacións das marcas italianas (esas camisas, por exemplo, de Versas, Moschito e Versatto), e a cruel importación do "flamboiante" aspecto da comunidade iberoamericana, tras asimilar, á súa maneira hot & spicy latina, o look do imperio yanki. Dentro da nosa mocidade-lixo-branca, eles van vestidos como imitadores de terceira de artistas e futbolistas latinos travestidos de segunda; e elas, como as suripantas que triunfan na capital do Terceiro Mundo, Mayami. Esas Suripop Supernenas da tele, Bellepop, que actúan nos Carrefour de provincias ignotas, serían un exemplo concreto. A Outra España segue como pode os dictados da elegancia 'Los santos inocentes' dun Bertín Osborne, un 'El Jarabo' ou un duque de Feira. E para elas, unha Pitita Ridruejo, unha dona Carmen Polo de Franco... Ou máis ben clásicas, como Ana Botella. Vestidas por ¡Tony Ardón ou Paquito Clavel! O producto nacional da moda, dominado polas corporacións do gusto reciclado, como Zaramango, ofrecen ó españ@l a posibilidade de vestir barato, con trapalladas, pero todo disfrazado con certa pátina de calidade artificial e como de bo vestir amanerado ó Victorio & Luchino ou o perruqueiro de Karina. Un "'top manta' da alta costura", como di a ex miss e pensadora Judith Mascot.
As Casas, os pisiños do español, as infravivendas seguen ancoradas, gracias ó labor da especulación "abarca e devora" e os efectos da aluminose, no "chabolismo vertical" para familias sen recursos. Na moda do adosado en cidade dormitorio, pero agora vendido gracias ás cuñas da onda media e os folletos do buzón, como "ambiente señorial, canchas de pádel, salas de meditación, zona de recreo presurizada, xardinciño zen, espacios de ocio on line, seguridade privada, e todo a quince minutos do centro, nunha próxima provincia limítrofe, cun índice baixo de criminalidade". Os máis pudentes optaron por exportar, carpetovetónicamente, a clase de vivenda coñecida como "loft descontextualizado" a imitación dos anuncios españois, onde se poden ver criaturas que vagan nun gran espacio desamoblado, pero cunha moto ou unha "instalación" moderna, mentres oen unha e outra vez a Weezer-Moviestar. O resto segue empeñado en decorar e vesti-las súas casas cos obxectos dos "todo a cen" orientais e os mobles, na parte barata, dos salóns Ikea (os máis excéntricos, na Galería do Coleccionista), cando non en Salones Ocaña, a cidade do moble, Artimueble, Tu-Mueble e ExpoMueble, situados neses esdrúxulos e sórdidos polígonos periféricos onde se elevan orgullosos e ameazadores macrocentros para a bricolaxe, a decoración, os electrodomésticos, a comida lixo, a roupa lixo e os xoguetes pouco sexistas. E o coche, ollo, fetiche insustituible da vida diaria, prolongación do ego hispano e culminación, nos remates e deseños de plástico e material de reciclaxe, das estética-carente-de-ética do español, nun contexto de obras públicas do Terceiro Mundo.
O español vive no atasco ou na valga provocada por un ballón, o español come en franquías de grandes empresas estranxeiras (eses fish fingers do Capitán Pescanova, esas Fajitas Old O Paso) ou en graxentos locais con denominación de orixe (Los Torreznos III, bar español; cafetería Iowa, snack-bar...).
O español viste como un bardallas e divírtese como un necio, de forma pasiva e coa boca aberta, nun espectáculo (que ben pode ser Cortyland, o desfile de aluguer das forzas armadas ou o Cirque du Soleil). Sen embargo, e este costume resiste indemne, bébese coa mesma sede furiosa de séculos e séculos de abotargamento. Porque ata Don Simón é cultura. De botellón. Mediterránea.
O cubo da cultura
"En literatura e na política hai moito ghilipollas" (Arturo Pérez-Reverte)
E fíxense quen o ía dicir. Neste terreo, non nos doen prendas: todo é lixo. E podémonos sentir orgullosos, de lograr un Weltanschauung cultural de moito coidado. Non temos máis que repasa-la lista de personalidades da nosa kultur-trash que triunfaron internacionalmente nos últimos anos: Induraín (o deporte é Cultura), Antonio Banderas e Penélope Cruz, os nosos cosmonautas, Joaquín Cortés, Ruphert, Enrique Iglesias, o Real Madrid, Almodovar & Amenábar, Esther Cañadas..., quen desbancaron á clásica aliñación de Goya, Gento, Velázquez, Puskas, Dalí, Di Stéfano, Lorca e Picasso, levando a nosa "kultura" e idiosincrasia a tódolos lugares do mundo, como dicía o cuplé. Ou como berra Fermín Bouza:
"Unha máquina simple de reciclar lixo para o consumo humano: unha especie de gran artiluxio da ordinariez cuio funcionamento é, ata agora, impecable. Algo así: consumo-publicidade-audiencia-lixo-degradación cultural-consumo." ("Cultura e gusto ó inicio do século XXI: socioloxía da lixo", Revista de Occidente, núm. 243, xullo-agosto 2001)
Por suposto, tódolos trunfos mencionados anteriormente son ó máis alto nivel, manifestacións extremas. Porque o que realmente podemos considerar como o desiderátum da cultura española de base é o recoñecemento ó cidadán de a pé que sae na televisión por algún suceso ou algunha anécdota, interpretando a realidade en calquera das súas variantes. Así témo-lo maltratador de xénero con telexenia, o chulazo caribeño, o ex garda civil primordial, o vidente de campo, o infraser concursista, a clásica "actriz e modelo" ou o freak mediático, e enormes profesionais, como Terelu e Mª. Teresa Campos. No outro extremo, as vangardas. Encabezadas por Fernando Sánchez-Dragó, Eduard Punset e Ana Rosa Quintana, e representadas por fitos culturais como a pasarela Cibeles e a pasarela Gaudí, os tres tenores, o SIMO, a accidentada entrega do premio Planeta, os premios Príncipe de Asturias a persoas que o pobo non coñece, as aparicións públicas de Ana Botella no Caribe, as aparicións marianas, a morte de Paquirri, a filme de OT, o resurgir do fenómeno Eurovisión, os premios Amigo e os Ondas Latinos, a filme Gran Irmán e a voda de Sara Montiel. Poucos países do noso entorno poden presentar un palmarés semellante de subproductos choqueiros.
Agora ben, a literatura española, punteira no mundo, está vivindo un dos seus mellores momentos dende a óptica canalla dun "top manta" literario. Tódalas "personalidades da televisión" teñen o seu propio libriño, seguen a moda das memorias de artistas e vividores veteranos (Espartaco Santori, Alfonso Santiesteban, Jose Mª Aznar, Isabel Pisano, Joselito e don Antonio Gala, este último, tamén na sección Libro de Señora)... Tamén se cultiva moito o subxénero do libro histórico revisionista (popularizado polos best sellers de don Ricardo de la Cierva, e as monografías a, ante, baixo, cabe, con, contra, de, dende, en, entre, cara, ata, para, por, segundo, sen, so, sobre ou trala Guerra Civil) e as ficcións históricas, ó estilo de 'A vida privada de dona Urraca'. As últimas novidades son, por un lado, os libros de denuncia puntual, como o das nenas de Alcàsser, secuestrado de actualidade; o clásico 'ETA naceu nun seminario: o gran segrego', de Álvaro Baeza; 'Coa venia...Coa venia...Eu indaguei o 23-F', de Piar Urbano, etc., etc. Por outro, as noveliñas de veteranas xornalistas e novas literatas de alambicado nome, dende Carmen Rico Godoy, Marisa Medina ou Isabel San Sebastian, ata Espido Freire e Silvia Grijalba. Ademais, por suposto, do consumo indiscriminado de superventas internacionais, pensados para os traxectos urbanos da muller traballadora.
Falando de cinema lixo, sería completamente inútil limitarse a mencionar como cinema deste pao só e exclusivamente a don Mariano Ozores, e non incluír no mesmo grupo a persoas como Vicente Aranda, Alfonso Ungría e José Luis Garci. É só unha cuestión de matices. E a caspa é a mesma. Como cando se merca un dvd Sonitronic para ver Arma Letal IV, como quen merca un 'botijo' cos atributos virís de Tejero. Ou cando se poñía plástico de tres cores á tele en branco e negro...
No campo teatral, seguen en alza as tendencias inauguradas polos irmáns Álvarez Quintero e o entremés satírico e/ou descolocado de Muñoz Seca e Echegaray, en obras para trintañeiros con gañas de rir e de espectáculo, como 5 homes punto com, 5 mulleres punto com, 5 gays punto com, Quítate ti pa poñerme eu, etc., etc.
En canto á música que sufrimos aquí, resulta un exercicio do absurdo falar sobre ela ("Se canto como o cu, que haxa moitos cus como eu en España", Miguel Bosé). O español prefire o receptáculo onde fai como que oe música, máis que o contido musical propiamente dito: dende o coche, no atasco, a macrodiscoteca do pobo, Disco Castil ou o Pavillón Multiusos Jesús Vázquez. E o reproductor desa música máis que a propia música: esas minicadenas marca Stereo, imitación Made in Triángulo de Ouro das Bang & Olufsen, que se abren pasando a man, con luceciñas de colorins e osciloscopios, aí é onde reside o gusto musical patrio... En estala-los dedos e oír a Bustamante. "Oe oe oe oe..."
É case tan ridículo como falar da televisión, "pre Apagón Analóxico". Pero, como nos chega máis a todos, a televisión, queremos dicir, só podemos constatar que as actuais "parrilladas" de programas, so pena de non incorrer en Teorías da Conspiración e Superiores Descoñecidos, semellan como saídas mesmamente dun limo primixenio. Volvemos a recorrer ó sabio Bouza, sempre tan sementado: "Un país que quere verse a si mesmo coa cara mellor aliñada que ese xesto hortera e sinistro que lle poñen os chamados 'famosos', personaxes de lenda urbana de mínimo fuste: barristas de discoteca, pibas sen oficio, pícaros de toda condición e a patulea de reporteros que diso viven". Pero isto reza, coidado, para Tómbola ata El Parte, pasando por todos e cada un dos programas que na actualidade se emiten.
Cibernia.
A cultura española enriqueceuse unha barbaridade gracias ás novas tecnoloxías. O español é outra persoa dende que ten un móbil como o de Zoolander e pode navegar inconscientemente por internet. A presencia española na rede, en canto a contidos, lamentamos sinalalo, é practicamente anecdótica. Todo o que non sexan chats, páxinas porno e esas webs persoais de peñas de amigos fronteirizos, está aínda por descubrir para o curioso cibernauta unicello. Sen embargo, si podemos atopar de súpeto a nosa impronta en Internet: o chiste, o chascarrillo, a broma, a gamberrada, o insulto, a descalificación e a palabra soez...
Eses miles de gifs animados, escenas eróticas churrusqueiras, os refráns de Chiquitistán, e o video Mola Mazo de Camilo Sesto, por non falar daquelas listas de supervivintes do 11-S, onde o internauta español baleirábase, facendo das súas. Ademais dunha longa lista de horrendos sites institucionais, case sempre inoperativos, de lugares tan diversos como lonxanos: concellos tránsfugas de apeadeiros e pedanías, fundacións embalsamadas ("Fundación para A Lei e A Orde")..., aparte das webs comerciais, nas que se poden atopar dende www.elbazarnacional.com, especializado en productos de denominación de orixe anticonstitucional, ata tendas de confección e alimentación como: www.gaseosassammy.org, www.destilerías.Sys.ue, www.ultramarinosavelino.com ou www.spainmalls.com. Ou punto es.
Trash espido.
A cultura popular sempre foi máis fecunda nos períodos nos que o pobo estaba afastado dos artificios da alta vida cultural, dando resultados espontáneos e activos. Na penosa actualidade, metidos ata as cellas no Weltschmerz, os así chamados productos da cultura popular son completamente alleos ó mesmo pobo, que, en realidade, xa non é pobo senón "público", "audiencia" ou o julioiglesiano "lasss-gentessss", o resultado dunha carreira absurda, como dos Autos Locos, das grandes corporacións mediáticas, lanzadas cara o lixo para satisfacer unhas demandas desa audiencia que eles mesmos crearon, a modo de Prometéos falsos. A vida lixo non ten substrato cultural propiamente dito, senón máis ben é como un lameira de gustos, tendencias, modas desnaturalizadas, etc. Creados polos medios. Non vaiamos caer agora na teoría duns superviláns operando nun laboratorio infernal. Que máis quixeseramos. Este sindiós só é o resultado da economía "anti-persoa humana" e a virtualidade das cousas, un kingdom trash consciente, asumido e aceptado, onde só vale o pracer artificial, o consumismo tolo e a acumulación de lixo nas nosas casas e nas nosas almas. Lonxe de ilustrarse gracias ás ciencias, que adiantan unha barbaridad, como dicía Jovellanos e cantaban na verbena da paloma, a xente embrutécese cada vez máis e mellor, gracias a elas. Ese home que viu Guy Debord un día, estando borracho, é español. Xa saben: "O que pensa, ¡perde!".
"...Sen embargo, cada individuo é capaz de producir en si mesmo unha especie de revolución fría, situándose por un intre fóra do fluxo informativo publicitario. É moi fácil de facer; de feito, nunca foi tan fácil como agora situarse nunha posición estética con relación ó mundo: abonda con dar un paso ó lado. E, en última instancia, incluso ese paso é inútil. Abonda con facer unha pausa; apaga-la radio, desenchufa-lo televisor; non mercar nada, non desexar mercar. Abonda con deixar de participar, deixar de saber; suspender temporalmente calquera actividade mental. Abonda, literalmente, con quedarse inmóbil uns segundos." (Michel Houllebecq, O mundo como supermercado, Anagrama, Barcelona 2000)
Un freak show virtual
Ó final do percorrido, como se se estivese pechando un círculo, o individuo convértese no seu propio monstruo e autoexhibe, no enmudecedor e inabarcable silencio do ciberespacio, os límites cotidiáns da súa propia mediocridade. As páxinas web persoais, nas que o suxeito amosa o seu rostro, as súas afeccións e o seu entorno, son algo así como unha evolución perversa da vella feira de fenómenos humanos. A mediocridade, extirpada do seu contexto, é unha forma de anormalidade. O cotián e o minúsculo vístense coas galas da excepcionalidade.
Escritores como Chuck Palahniuk, Michel Houellebecq ou Aldo Nove fozaron nas chagas dun presente nihilista (ou case) que podería se-lo epílogo da historia da humanidade. Pero a imaxe deste último fenómeno lixo -unha xungla de webs persoais reclamando unha comunicación posible- pode ser, tamén, a primeira pedra para a construcción dunha nova realidade non necesariamente ominosa. (Jordi Costa)

(De 'Cultura Porquería, una espeleologia del gust', Jordi Costa, Barcelona 2003)

Onde os refugallos embocan no mar.
A casa de Santa Mónica estaba a unha elegante distancia de Palisades Beach Road, o bulandeiro paseo marítimo da cidade. Aquilo era o máis elevado da cidade, a súa opulencia servía aos yuppies que moraban nas propiedades máis ao sur da costa do Pacífico coma meta á que aspirar. Era unha vivenda de dous andares de estilo español, oculta en parte desde a estrada por un enorme muro de pedra, e unha selección de árbores indíxenas americanas e importadas. A escasos metros cara ao interior do muro, un valado de seguridade electrificado percorría o perímetro da propiedade. Pasada a porta que daba entrada ao terreo, estaba agochada discretamente unha garita, e fora dela sentaba un fornido garda con gafas de espello.
Indudablemente, a impresión do conxunto que producía aquela residencia era de opulencia. A diferencia do que acontecía na veciña Beverly Hills, nembargantes, aquí o concepto de riqueza semellaba máis utilitario, no canto de estar dominado pola preocupación polo estatus. A impresión era que a riqueza estaba aquí para ser consumida, en vez de para lucila ostentosamente co obxecto de provocar respeito, abraio ou envexa.
Vaciaran a pisicina que había ao fondo da casa; non era aquel un fogar que estives habitado todo o ano. O interior a casa estaba abondosamente amoblado, aínda que nun estilo austero e práctico.
Había catro mulleres relaxándose nun grande cuarto que levaba, atravesando as portas do patio, cara á pisicina baleira. Estaban tranquilas, silandeiramente ociosas. Os únicos ruidos eran o da televisión, que unha delas miraba, e o do suave seseo do aire acondicionado que bombeaba aire fresco e seco no interior da casa.
Había unha pila de revistas relocentes sobre a grande mesa de café. Levaban títulos tales como Wide-o, Scheme Scene e Bevvy Merchants. Madonna folleaba ociosamente entre as páxinas da revista chamada Radge, deténdose abruptamente para se regalar a vista cunha pálida silueta de Derek Prentice, resprandecente nun chándal de acetato púrpura, azul e negro.
“Fuaa! E ese o follaba eu ata que caira de cú!”, exclamou luxuriosamente, rompendo o silencio e metendo a foto embaixo dos fociños de Kylie Minogue.
Kylie examinou clínicamente a imaxe: “Hmmm..., non sei... Non ten o cu mal feito, pero a min o cabelo á cunca non me vai moito. Aínda así, non o botaría da cama a patadas, coma quen di, sabes?”
“Quén é ese?”, preguntou Victoria Principal, limando as uñas mentras descansaba no sofá.
“Deek Prentice, de Gilmerton. Andaba cos casuals, pero xa non lle vai ese rollo”, dixo Madonna, botando un chicle na boca.
Victoria amosouse entusiasmada: “Ten un polvo da hostia. Aposto a que o ten coma o dun cabalo. Como a foto esa que teño do Tam McKenzie, o do Young Leith Team, sabedes, da aliñación orixinal dos setenta. Menudo carallón ten, machiña, non che digo. Fuaa, machiña! Incluso co chandal posto se pode ver como lle abulta o aparato. Pensei: hostia puta, cambiaba os dentes de diante por lle poñer as enxivas enriba”
“Probablemente terías que facelo, se o ten tan grande como dis!” sonriu Kylie maliciosamente. Todas riron ruidosamente, agás Kim Basinger, que estaba encollida vendo a televisión nunha cadeira.
“De ilusións tamén se vive”, meditou. Kim estaba a estudiar a sensual imaxe de Dode Chalmers; atrevida cabeza afeitada, camiseta de Castlemaine XXXX e Levis. Aínda que Rocky, o seu fiel pitt-bull terrier americano, non resultaba visible na pantalla, Kim fixouse en que a súa correa de coiro e cadeas estaba enrolada ao redor do forte e tatuado brazo de Dode. Aquela imaxe emanaba erotismo puro. Desexou ter grabado en video aquel programa.
A cámara virou bruscamente cara Rocky, a quen Dode describiu diante do entrevistador como: "O meu único amigo fiel na vida. Temos unha telepatía extraordinaria que vai alén da arquetípica relación entre home e besta... Rocky é nun sentido real unha prolongación de min mesmo."
A Kim isto parecíalle un pouco pretencioso. Desde logo, cabían poucas dúbidas de que Rocky formaba parte integral da lenda de Dode Chamlers. Ían xuntos a todas partes. Malía todo, Kim preguntábase cínicamente ata qué punto isto era unha turbia artimaña publicitaria, montada quizais por axentes de relacións públicas.
"Hostia...", arquexou Kylie, boquiaberta,"...o que daría eu por estar na pel dese can agora mesmo. Levando un colar, encadeada ó brazo de Dode. Iso iríame de putamadre."
"Pois lévalo claro", ríu Kim, máis burlonamente do que fora a súa intención.
Madonna ollouna dende o outro lado. "Vale pois, lista. Non sexas tan presumida", dixo en ton desafiante.
"Iso, Kim, non nos digas que non o farías con el se tivése-la oportunidade", burlouse Victoria.
"A iso ía. Non vou te-la oportunidade, así que ¿de que serve falar diso, digo eu? Eu estou aquí, no sur de California, e Dode está no puto Leith dos collóns."
Ficaron en silencio, e ollaron a entrevista que lle estaban facendo a Dode no Show de Jimmy McGilvary. A Kim parecíalle que non había dios que aturase ao McGilvaryr, que se cría unha estrela tan importante como os seus convidados. Preguntáballe a Dode pola súa vida amorosa.
"Honradamente, non teño tempo para as relacións serias nestes momentos. Agora mesmo o único que me interesa son as horas extra que poida facer. Despois de todo, un non pode esquecer que a quincena de vacacións dos choiantes está á voltada da esquina", explicou Dode, lixeiramente ruborizado, cos seus delgados beizos case engurrados nun sorriso.
"Eu metíame con este detrás dunha silveira", dixo Kylie lambendo o beizo inferior.
"Agora mesmiño", asentiu Victoria gravemente, cos ollos desorbitados.
A Madonna interesáballe máis Deek Prentice. Voltou a súa atención ó artigo e continuou lendo. Agardaba ler algo sobre a ruptura de Deek cos casuals. Non se coñecía toda a historia ó respecto, e sería interesante oí-la versión de Deek.

Aínda non temos que perde-la esperanza, pois Deek mantén unha actitude aberta no que a romances se refire dende a súa tan soada ruptura coa sensual acomodadora Sandra Riley. Nótase que é un tema no que Deek está ansioso por deixa-las cousas claras.
"Supoño que, en certo modo, queriámonos demasiado. Dende logo, non hai xenreira nin amargura por ningunha das dúas partes. De feito, estiven falando por teléfono coa Sandra a outra noite, así que seguimos sendo moi amigos. As nosas respectivas carreiras dificultábannos vernos coa frecuencia que desexasemos. Evidentemente, o cinema non é un asunto de nove a cinco, e as mudanzas poden levarme por todo o país, tendo que pernoctar. Nos afixemos a non estar xuntos, e máis ou menos fomos afastándonos pouco a pouco. Por desgracia, esa é a natureza do traballo no que estamos. Resulta difícil manter unha relación."
A vida social de Deek é outro aspecto no que cre recibir ración máis que suficiente de publicidade non desexada. Aínda que non é ningún segrego que lle gusta a boa vida, cre que "determinadas fontes" esaxeraron un tanto as cousas.
"Así que me gusta xogar ó billar de vez en cando con Dode Chalmers e Cha Telfer. O único que podo dicir é: Culpable, señoría. Si, teño o costume de visitar lugares como o Spey Lounge, Swanneys e a Clan Tavern; e gústame tomar algunhas pintas de lager. Sen embargo, o público só ve o lado glamuroso das cousas. A maioría das noites estou en casa, vendo Coronation Street e Eastenders. Só por dar un exemplo de que tipo de chorradas reflexa a prensa, houbo unha reportaxe nun xornal dominical, non vou dar o nome, afirmando que estiven envolvido nun altercado durante unha despedida de solteiros no Fox's Bar. Non é un garito que frecuente, ¡e, en calquera caso, aquela noite estaba facendo horas extra! Se estivese no pub tan de seguido como sosteñen determinados redactores das revistas do corazón, dificilmente podería conserva-lo meu emprego con Mudanzas Northern. Con tres millóns de parados, pódovos asegurar que non teño intención algunha de durmir nos loureiros."
O xefe de Deek, o experimentado supervisor Rab Logan, está de acordo. É probable que Rab coñeza a Deek mellor que ningún compañeiro de traballo, e a Deek non ten reparos á hora de atribuirlle ó adusto nativo de Leith a salvación da súa carreira. Rab díxonos: "Deek chegou aquí coa reputación de ser, digamos, un tanto difícil. É moi individualista, todo o contrario dun home de equipo, e adoitaba irse ó pub sempre que lle daba a gana. Evidentemente, habendo un porte a medio facer, semellante falta de seriedade provocou certo malestar entre os demais membros do equipo. As navallas saíron a relocer por primeira e última vez, e dende entón foi unha gozada traballar con Deek. Non teño palabras suficientes para gabalo."

Deek non ten reparo algún en recoñece-la súa débeda co Svengali das mudanzas, ó contrario.
"Débollo todo a Rab. Fixo un aparte comigo e díxome que eu tiña o que facía falta para triunfar no negocio das mudanzas. A decisión era miña. Daquela eu era arrogante, e non escoitaba a ninguén. Sen embargo, lembro aquela viaxe a casa excepcionalmente horrenda e solitaria no autobús núero seis: o día no que Rab me dixo unhas cantas verdades coma puños. Ten o costume de afirma-lo evidente, cando ti estás tan perto que as árbores non te deixan ve-la fraga. Despois de que Rab Logan te bota un rapapolvos, poste as pilas. A lección que aprendín de Rab aquel día foi importante. En certo modo, o negocio das mudanzas é como calquera outro. En última instancia, vales tanto como o teu último porte"
O que Deek quere a longo prazo, sen embargo, é a oportunidade de

"Non hai nada que nos impida ir a Leith de vacacións e tal", suxeriu Victoria, desviando a atención de Madonna da revista.
"Vacacións...., vacacións...", cantou Madonna.
"¡Si! Poderiamos ir ó Clan", extasiouse Kylie. "Imaxínate a de pirolas que haberá alí dentro. Saíndo polas putas paredes". Entornou os ollos, pregou os beizos e soprou con forza, sacudindo a cabeza dun lado a outro.
"Xamais te atenderían alí"·, dixo Kim con desdén.
"¿Sabes cal é o teu problema, Kim? Nunca pénsas positivamente, hostia. Temos os cartos. Non fiques aí sentada dicíndonos que non tes tela", regáñolle Madonna.
"Nunca dixen iso. Pero non é só cuestión de pasta..."
"Pois entón. Poderiamos ir a Leith. Pasariámolo deputamadre, cona. As mellores vacacións da nosa vida", díxolle Madonna, e a continuación seguiu cantando. "Sería, sería tan bonito, vacacións..."
Victoria e Kylie asentiron entusiasmadas, amosando o seu acordo. Kim non parecía convencida.
"Rebéntanme as capullas coma vos". Sacudiu a cabeza. "Non sei en que puto mundo vivides".
"¿Qué pasa coa túa puta jeta, piollosa?", declarou belicosamente Madonna, incorporándose na cadeira.
"Estasme chegando ás putas tetas, Kim, de verdade."
"¡Nunca iremos ó Leith dos collóns!", dixo Kim cun ton de condescendente rexeitamento. "Estades soñando, hostia".
"¡Pode que algún día vaiamos!", dixo Kylie, cun lixeiro toque de deseperación na voz. As demais asentiron, amosándose de acordo.
Pero no fondo sabían que Kim tiña razón.

(De The Acid House, Irvine Welsh, 1994)

¡DEUS SALVE Ó DUQUE DE LUGO!
Unha aproximación á figura de don Jaime de Marichalar polo malogrado Dildo de Congost.
Mi majestad
Espero no ofenderlo ni irritarlo majestad
pero mi deseo es casarme con su hijita majestad. (...)
Quizá yo no sea el yerno que soñó mi majestad".
Albert Plá, "Carta al Rey Melchor".

Últimamente cando escoito música punk, unha imaxe clara como un ceo sen nubes ilumina a miña media neurona: é a estampa de don Jaime de Marichalar, estrafalariamente vestido con trapiños de Prada, Gucci e Dolce & Gabbana. E dígome a min mesmo que, tal vez, o meu cerebro engáname ou que xa non sei distinguir entre realidade e alucinación: cando debería pensar en Sid Vicious, vou e penso en Marichalar; ¡teño que deixar de ler o "Hola", que me estou volvendo toliñooooo!. A miña mente obsesiva pensa e pensa en Marichalar cando a vella agulla do tocadiscos machuca vinilos de Exploited, G.B.H. ou Kaka de Luxe. E eu vexo pequenos Jaimitos de Marichalares que dan voltas arredor da miña cabeza e murmúranme ó oído frases que farían ruborizar ata ó mismísimo G.G. Allin. Exclamacións como "¡Fidel Castro asasino!" ou "¡Fidel Castro maricón!". Por iso decidín non seguir reprimindo os meus impulsos, facer caso ó meu sentido arácnido e repasar a traxectoria deste Grande de España, a ver se encontro unha resposta lóxica á absurda e ridícula pregunta que me quita o soño: ¿será Jaime de Marichalar a ovella punki da familia Real? Non o creo pero, cegado pola curiosidade, métome en internet, no Google, e busco webs que falen do fenómeno Marichalar. A máis fiable semella www casareal es. Pincho, entro e isto é o que pon: "O Excelentísimo Señor don Jaime de Marichalar e Saénz de Tejada naceu en Pamplona, Navarra, o 7 de abril de 1963. Realizou os seus estudios nos colexios dos Xesuitas de Burgos, San Estanislao de Kostka e na Yago School de Dublín, Irlanda". Ata aquí todo ben: non vexo indicio algún de punkitude na biografia de Don Jaime. Sigo lendo: "A súa formación académica orientouse cara o campo da Economía na especialidade de Xestión de Empresa e Márketing. En 1986 ampliou os seus estudios realizando prácticas en diversas entidades financeiras de Paris, onde residiu de solteiro e durante os primeiros anos do seu matrimonio. Tras uns anos de traballo no sector de mercados financeiros de ámbito internacional, foi nomeado, en xaneiro de 1998, manager director senior advisor de Crédit Suisse First Boston en Madrid, onde viven os Duques de Lugo dende ese mesmo ano. Igualmente, preside a Fundación Winthertur, que impulsa numerosas actividades culturais". Ben, iso das actividades culturais empézame a soar raro para un Grande de España, por moito que o Príncipe de Asturias sexa (como aseguran a súa prometida e Dragó) un grande lector. Pero, ben, non deixa de ser algo anecdótico. Sigamos....
"O 18 de marzo celebrouse na Catedral de Sevilla o seu enlace matrimonial con S.A.R. a Infanta Dona Helena. Teñen dous fillos, Felipe Xoán Froilán de Tódolos Santos, que naceu o 17 de xullo de 1998, e Victoria Federica, nada o 9 de setembro de 2000, ambos en Madrid". Ben, isto xa é do máis normal e incluso ata un pouco aburrido.... E para colmo só resta unha liña por esni.... por ler, quero dicir. "Practica varios deportes, como a equitación ou o esquí". Nada, todo ben. Máis que ben, perfecto. Tal vez demasiado... Así, cando se anunciou o enlace entre Jaime e S.A.R. a Infanta dona Helena María Isabel Dominica de Silos de Borbón e Grecia, informóusenos de que o futuro Duque de Lugo era un mozo serio, calado, tímido, que falaba varios idiomas e que o que máis lle gustaba no mundo era pasar inadvertido. Ese home, viu materializados os seus soños ó casar coa bisneta do seu idolatrado Alfonso XIII, o home, que, nunha noite de 1919, pernoctara no seu fogar familiar, nunha habitación que se conserva tal e como estaba naqueles tempos. Os cronistas reais, con Jaime Peñafiel en cabeza, eloxiaban o saber estar, os exquisitos modais e o impecable gusto no vestir que fixeron de don Jaime (de Marichalar, que non de Peñafiel) un home moi valorado polos monarcas de toda Europa, que se derretían co seu brillante estilo, a medio camiño entre Felipe de Edimburgo e Henrik de Montpezat. Jaime de Marichalar non só se converteu no perfecto esposo de dona Helena, senón que lle contaxiou a súa afección á moda (vestíndoa como unha verdadeira princesa) e tamén o seu sentido do humor. Porque aínda que, efectivamente, don Jaime respondía á imaxe seria (aínda que amable) que pedía o seu estatus dentro da Familia Real, na intimidade sempre fixo gala dunha irreprimible vis cómica. Sen embargo, pouco a pouco, tras esa aparente normalidade os fans de don Jaime empezamos a percibir certas mutacións na súa indumentaria, na súa cara e no seu comportamento. Como se se tratara dun guión de Cronenberg, a existencia de Marichalar ten un inicio convencional que, pouco a pouco, descende ás profundidades da mente humana. Como certos personaxes de Cronenberg, como eu mesmo e tal vez como vostede, Marichalar é un anti-heroe moderno emocionalmente distanciado que, obsesionado pola normalidade e a diferencia, loita en ván por manter a súa estabilidade mental. Marichalar empeza a sufrir mutacións físicas que, sen dúbida, obedecen a violentas tempestades internas. No verán de 1999 sobresaltoume a imaxe de don Jaime paseando pola Costa Azul en compañía da súa esposa cuns disparatados pantalóns estampados en flores azuis e brancas, do deseñador norteamericano Tommy Hifiger. Primeiro indicio de punkitude (dandy, pero punkitude despois de todo) na figura de don Jaime: fronte á rigorosa sobriedade que lle caracterizaba, o atuendo de Jaime rebélase como o traxe de Spiderman tralas "Secret Wars" e, nos seus momentos de ocio, transfórmase nun caos multicolor que é case un desacato á monarquía á que , por lei, pertence. Tamén comeza a observarse un cambio no carácter do xenro do Rei de España: da introversión á extroversión, do encerro e o illamento a un furtivo noctambulismo que o leva a ser un habitual de festas privadas en compañía doutros famosos e case sempre sen a súa esposa. Isto, claro está, sen descoidar en ningún momento as súas obrigas diurnas, o que o conduce a un vertixinoso "way of life" que tamén foi "in crescendo" e que remataría por desembocar en fatais acontecementos. Iso tamén é un síntoma da alma punk e do espírito de contradicción: fronte ó estilo de vida relaxado e case desocupado que rexe os costumes da Casa Real, don Jaime convértese e un adicto ó traballo, ós acontecementos sociais, ás pontes aéreas e ós after hours de alto copete. Vexamos un exemplo de como era un día calquera na vida do Duque de Lugo antes da hemiplexía, alá polo ano 2000: chega a Sevilla, directamente dende Miami, para dirixir a presentación dun libro de Alfonso Ussía na Fundación Winterthur que el preside; cea e vaise de marcha con Ussía e os demais ata as mismísimas tantas. Ás 7 da mañá, case sen pegar ollo, colle un avión para enlazar en Barcelona cun voo de Milán, onde tiña unha reunión do banco Credit Suisse First Boston do que é director executivo. Poucas horas despois colle outro avión e vai a Zurich, a cear cuns señoritos da banca suiza, ós que convence para levar "O barbeiro de Sevilla" do Teatro da Maestranza a un escenario de Xenebra e, tras a estrea, volve a coller un avión para ir a Singapur e voltar ó día seguinte para acompañar á Infanta a unha cea de gala en Palacio. E, entre acto e acto, don Jaime aínda saca tempo para ir co Rei a unha inauguración, asistir coa Raíña a un concerto, cun amigo ó ximnasio, coa infanta a salóns do cabalo, a reunións con oene-gés, a corridas de touros con amiguetes ou a un partido de fútbol do Real Madrid co seu vástago Felipe Juan Froilán. ¿Cómo lograba Marichalar estar en todas partes cal semideus da monarquía? ¿Cómo aguantaba o seu corpo tanto trasiego, tanto acto, tanta party, tanta obriga e tanta devoción? Pode que, algún día, José Avelino Barros (xefe do servicio médico da Casa Real) teña que dicir algo ó respecto. Eu non podo máis que intuilo... e calar. O caso é que o 22 de decembre de 2001, o castigado organismo de don Jaime dixo "¡abonda!" e o seu cerebro fixo ¡catacrac!. Marichalar estaba no ximnasio próximo ó seu domicilio, queimando graxas e toxinas nunha bicicleta estática. De repente, nada: houbo un fundido en negro e don Jaime foi trasladado á Unidade de Coidados Intensivos do Hospital Gregorio Marañón: sufrira un infarto cerebral por falta de rego na parte dereita do cerebro e, como consecuencia desta situación, perdera a mobilidade na parte dereita do corpo. Faltaban poucos días para a noiteboa. Os seus fans, que permaneciamos en vela á espera de noticias, fomos informados de que o noso ídolo estaba en estado grave, entubado e con respiración mecánica asistida en espera de ver a súa evolución. Ademais, os médicos dixéronnos que, de momento, non se propuxera ningunha intervención cirúrxica e que consideraban moi remota a posibilidade de que o paciente puidese sufrir futuras complicacións como un edema cerebral. Pero, segundo engadiron os matasáns, co tempo as secuelas que o infarto cerebral puidésen producir a don Jaime poderían ser maiores das estimadas nun principio. E realmente o foron. Dalgunha maneira, a hemiplexía acelerou a mutación que xa sufrían o corpo e a mente de Marichalar. O seu rictus e a súa ollada eran os dun posuído, o seu atuendo cada vez máis excéntrico e o seu comportamento decididamente incontrolable. As causas do infarto cerebral (unha doenza máis propia de anciáns que dun "xove" de 38 anos como don Jaime) nunca ficaron claras, aínda que moitos plebeios intuíano. O insoportable cantautor urbanita (e medio comunista) Joaquín Sabina sufriu no seu cerebro o mesmo jamacuco que Marichalar e tivo a ousadía de dedicarlle unha canción. A familia Real pasou un nadal negro, coa alma en vilo e unha Infanta Helena nun constante ir e vir ó Hospital para estar co seu marido. O duque de Lugo, contradicindo as sombrías e pesimistas previsións médicas, foi evolucionando pouco a pouco e, 19 días despois, puido ser trasladado ó seu domicilio: sentou no asento dianteiro do coche oficial e saudou co seu característico aceno (sorriso e cello engurrado) ós xornalistas e ás persoas que vía pasar a través da xanela. Voltara a nacer... en tódolos sentidos. Despois deste susto, Marichalar non puido máis que pasar varios meses centrado na súa saúde, sometido a un longo proceso de recuperación que o mantería afastado do seu traballo e das súas festas. Tras unhas merecidas vacacións en Mallorca chegou setembro e o Duque de Lugo puido retomar os seus compromisos profesionais. Acompañado de varios membros de seguridade , dirixíuse andando tranquilamente ó traballo como un señor, ante a atenta ollada dos transeúntes. Don Jaime vencera a enfermidade... e semellaba facer as paces co seu cerebro. Lento pero seguro, o Duque regresou á súa atarefada existencia... e ós seus hábitos de sempre. Ata que en xuño de 2002, cando facía outra das súas viaxes-lóstrego nun voo de Iberia de Madrid a París, Marichalar sufriu un alarmante desvanecemento no avión, froito dun amago de isquemia cerebral. ¡E volta ó Gregorio Marañón! O equipo do hospital decidiu non facer público o parte médico do Duque de Lugo porque, segundo afirmaron, "a situación non o require", o cal deu lugar a outra chea de lendas urbanas sobre as posibles causas da cualificada como "crise illada en relación coa isquemia cerebral que padeceu o pasado 22 de decembro, sen que nesta ocasión vóltese a rexistrar un infarto". Tras recuperarse rápidamente deste segundo susto, Marichalar saíu do hospital polo seu propio pé, sonriu cun aceno desencaixado ós plebeios que se atopaban en plena rúa e respondeu amablemente a quen lle preguntou polo seu estado de saúde cun "moi ben, gracias". Logo, moi serio, montou no asento de copiloto dun coche oficial e foise tan pancho. Nesta ocasión, o Rei e a Raíña, segundo informou a Casa Real, non se desprazaron ata o centro sanitario "para non interromper o normal desenvolvemento das actividades deste hospital". Lendo entre liñas, podemos ver o primeiro xesto de frialdade por parte dos Reis cara á ovella punki da súa real familia. Non hai que xurar que , unha vez na rúa, Marichalar voltou ás andadas como un Jabato. Ata tal punto que incluso tivo forzas para deixar embarazada por terceira vez á Duquesa de Lugo, a dona Helena: un neno que non sería infante, pero si Grande de España (ben, de momento, Pequeno de España) e recibiría o tratamento de Excelencia. Nestes momentos, primavera do 2003, os Duques de Lugo vivían en Nova York, onde levaban unha vida relaxada e festiva, para que Marichalar se recuperase dos seus precoces achaques. Sen embargo, a fatalidade volta a visitar á feliz parella cando, a finais de xuño, dona Helena sofre un aborto en Madrid e perde ó que sería o seu terceiro fillo. Nese momento, a mutación de Marichalar xa está moi avanzada: o seu comportamento é incríblemente estraño, o seu atuendo está máis perto dun personaxe de Jaques Tati mesturado con Hunter S. Thompson que do dun verdadeiro duque (aínda que mantén intacta a súa alma dandy) e o seu humor está cheo de altibaixos. Converteuse nun ser extravagante, inquietante e, si, bizarro. Ademais de sorprendernos cos continuos e inexplicables vaivens do Duque con ou sen a súa esposa, os lectores do "Hola" ficamos pampos de admiración ó velo coas súas pintas, montado en patinete e cun físico xa decididamente sinistro: máis que un Duque de Lugo semella un Conde Drácula neopsicodélico. A verdade é que mola, e eu empezo recortar todo o que sobre el aparece en prensa escrita, ó igual que fago con Michael Jackson ou calquera outro dos meus ídoos pos-cronenbergianos. En agosto de 2003 entérome, a través de internet, que Marichalar montou un cristo en Nova York, nunha gala benéfica que suporía para el o mesmo que para a Carrie de Stephen King a súa festa de graduación ou para os xémelgos de "inseparables" a entréga de premios á que Bev chega ebrio: é, en definitiva, o detonante final que evidencia a súa condición de persoa mutante. Estes foron os feitos, máis ou menos, segundo os lin en webs de tan diferente signo como o de Corazón Gay, o do diario Gara ou o do New York Magazine: parece que o Duque de Lugo abandonou con caixas destempladas e por "motivos políticos" unha cea benéfica que se celebrou en agosto de 2003 no Watermill Center de Nova York, unha prestixiosa institución fundada polo músico e dramaturgo Robert Wilson para promover novos creadores de todo o mundo. Segundo o New York Magazine, o xenro do Rei botou en cara a uns artistas cubanos que no seu discurso non criticasen a Fidel Castro. Un deles, Damián Aquiles, contestoulle que "se metese nos seus asuntos" e engadiu que non precisaba que ninguén lle dixese "como é a vida na illa". Perante a atónita ollada de personalidades como Calvin Klein ou Barry Diller, que estaban presentes na cea, Don Jaime tivo que ser "acompañado" á rúa por Bianca Jagger, unha amiga da súa esposa, a infanta Helena, mentres berraba que Castro era un "asasino" e un "maricón" en medio dun murmullo considerable, sempre segundo o medio antes citado. A todo isto, o embaixador español agochábase nos urinarios, agardando que todo rematase. Esta foi a versión do New York Magazine, mentres que a explicación que deu o propio Marichalar en privado e ante o Rei foi lixeiramente distinta, afirmando que, efectivamente, se achegou á mesa dos organizadores do acto para comentárlles o seu desacordo co feito de que algunhas intervencións se politizasen en presencia da súa esposa, a infanta dona Helena, pero que en ningún caso levantou a voz nin menosprezou a figura do presidente cubano; tamén negou o Duque de Lugo que abandonase a cea de forma abrupta e engadiu que todo o misterio de saír da festas coa Jagger consiste en que son veciños, pois vive no mesmo bloque de vivendas que don Jaime e a infanta. En fin, sexa o que for, despois deste barallete internacional, o duque de Lugo regresou coa súa esposa a España e, tras unha breve estancia en Madrid para repoñer forzas, viaxou a Mallorca xunto á súa familia para pasar uns días cos Reis no Pazo de Miravent. Os monarcas recibiron con ledicia á súa filla e ós seus netos, pero amosaron unha extrema frialdade cara Marichalar quen, á súa vez, foi de mala gana a Mallorca, cun ambiente que lle parece (nas súas propias palabras) "pouco distinguido e demasiado mariñeiro". O Rei, a pesar de ser unha persoa tratable, tolerante e aberta, esixe seriedade ós membros da súa realísima familia e amosouse extremadamente molesto co extravagante comportamento do seu xenro. Non é estraño: a mutación de don Jaime chegara a un punto de non retorno... e xa non podía ocultala. Últimamente, segundo contan fontes próximas á Casa Real, Marichalar antepón a súa axenda particular á súa presencia en actos importantes xunto á súa esposa, négase a asistir ás regatas da Familia Real, amósase distante, receloso e contrariado ante a prensa mentres a súa esposa reparte sorrisos a fotógrafos e xornalistas, aparece en actos públicos con chamativas manchas no seu traxe... En palacio asegúrase que algo rachou na química entre sogro e xenro e, aínda que por ambas partes gardan escrupulosamente as formas, o Rei a duras penas pode conter e disimular a actitude fría e distante cara o Duque de Lugo. Tal vez o responsabiliza, en certa maneira, da mala cara que ten a súa filla, a infanta dona Helena, que nos últimos tempos semella estar extremadamente delgada e algo triste, como se fose víctima dun enfermizo vampirismo físico e emocional. A día de hoxe, a prensa nacional (dende o cronista palaciego don Jaime de Peñafiel ata os medios "rosas" pasando polos diarios máis serios) cada vez son máis implacables con Marichalar: critícano sen piedade, están pendentes do que di, fai e deixa de facer, da súa roupa, da súa cara, dos seus xestos... Xa hai todo tipo de rumores e conxecturas sobre a súa figura: que se ten unha crise matrimonial, que se o viron non-sei-ónde, que se non-sei-qué, que se se meteu non-sei-cántos.. Todo mentira: o único que acontece é que Marichalar sufriu un profundo cambio. Agora é un ser distinto, único, incomparable. E, como sempre, a prensa persegue, calumnia e critica o diferente, o anómalo... O mediocre vulgo non se dá conta de que, pouco a pouco, Marichalar vai gañando a pulso a categoría de perfomance vivente, de dandy paranormal, de heroe metabizarro. Agora, por fin, é un verdadeiro Grande de España. Na miña humilde e plebeia opinión, o máis grande... Si, incluso por riba do Duque de Feira Junior asistindo a unha festa en Pachá con crista postiza, zapatos casteláns e chupa de coiro recién estreada. Definitivamente, o Duque de Lugo é a quintaesencia do dandismo punk. E eu non podo máis que exclamar. ¡Que viva o Marichalar do patinete e os avións! ¡Longa vida á nova carne! ¡Bang!
Real Servicio de Atención ó Cliente de Congost: dildodecongost@hotmail.com

(De "Mondobrutto nº 31, inverno 2004)

Dildos e outros xoguetes.
Se hai algún obxecto de pracer que teña unha gama que pareza interminable é o dildo ou consolador. Con forma de pene, pode ter infinidade de tamaños e texturas, colores e formas, sen esquecer as versións que pusúen sabores e aromas.
Para que se asemellen aínda máis á realidade, algúns incorporan os testiculos, e certos modelos son ocos, polo que se poden encher con auga ou otros liquidos á temperatura que se desexe; isto supon un aliciente máis, xa que ao se oprimiren soltan o líquido como se "exacularan".
A creatividade dos fabricantes intentou dar resposta ás máis ardentes fantasías eróticas reproducindo os membros de famosos ou sex symbols ben coñecidos no mundo do espectáculo ou da moda. De maneira que se poden adquirir os de actores que depertan o morbo e darse pracer masturbándose con vinteoito centímetros de lonxitude do modelo que imita os xenitais do rudo actor norteamericano Jack Nicholson, ou penes de color escura, se o que excita (ás brancas?) é disfrutar con persoas exóticas e diferentes. Existen outras moitas opcións dentro da ampla oferta que se atopa dispoñible nas sex-shops.
Estes accesorios poden funcionar con baterías ou pilas, e nese caso denomínanse vibradores, e ao se accionaren producen sensacións enervantes sobre as diversas partes do corpo que se desexe estimular.
Aínda que o amante o está a penetrar, quérelle dar aínda máis pracer e utiliza un vibrador para lle excitar as tetiñas ou a base do membro ao mesmo tempo; tamén por momentos pode usalo para enervarse diversas zonas do seu propio corpo.
Se os xogos son entre tres, os dildos permiten que todos eles gocen ao unísono. Están de pé, como formando un círculo de intimidade sensual. Un deles penetra co falo ó que está máis perto, mentres lle belisca os pezóns; excitado, o terceiro, para completar o anel morboso, introdúcese o vibrador.
Entre os orientais utilízanse complementos ideados especialmente para introducilos no conducto anal, que se diferencian doutros dildos porque a súa punta non ten forma de glande, posúen menor lonxitude e diámetro e polo tanto son moi axeitados para se iniciar no goce anal. Ao principio, sobre todo, cumpren o papel de dilatar o conducto suavemente. E exiten tanto versións para estimular manualmente como outras vibratorias.
Cando ámbolos dous están fondamente excitados, porque ao igual que cachorros salvaxes disfrutaron de todo tipo de xogos, tocándose, bicándose e lambéndose, introdúcelle no ano ben lubricado ese pequeño xoguete, e o seu conducto se vai adaptado pouco a pouco ao seu tamaño, e cando se sinte relaxado e disposto o compañeiro sexual remprazao co falo en erección. Entón comezan os pracenteiros vaievens do coito.
Se, pola contra, debeza por embestidas violentas e profundas pero o pene do seu compañeiro é pequeño e delgado, utilízanse suplementos que aumentan a lonxitude ou o grosor do membro.
Outros obxectos de satisfacción inspirados en Oriente e que incrementan o goce anal son as bolas chinesas. Este xoguete compónse de esferas, cun diámetro que oscila entre o medio centímetro e case tres, unidas por un fio ou cordón. Pódese introducir unha a unha no propio conducto ou no do amante, para logo, cando se desexe, retiralas lenta ou rápidamente tirando do fio, o que ofrece sensación sumamente excitantes.
Hai bolas de diversas presentacións e aspectos: metal, látex e madeira, con texturas lisas ou de rugosidade variada. As que son vibratoiras accionanse cun mando, que coloca as esferas equidistantes, para poder compartir o efecto voluptuoso insertado cada una delas no ano de ámbolos dous amantes á vez.
As pérolas tailandesas son similares ao xoguete descrito, e tamén están enfiadas nun cordón ríxido ou flexible. Os modelos varían segundo teñan tres, cinco ou máis bolas, ainda que de menor tamaño. Ao tirar do fio cando están dentro da cavidade anal, dilatan a canle e elevan a libido a cotas sorprendentes.
O amante toma o seu membro e recorre con roces leves e aloumiñantes a sensible corona do glande, baixa polo cilindro que crece entre os seus dedos e punza firmemente a base, ata rodealo enteiramente coa man para iniciar os enérxicos movementos da masturbación; pronto é a súa boca a que interven e aparta a man, que leva suavemente cara ao peito. Enton inicia lambidas longas e humidas, que espertan calofrios; erotizao pensar que mentres o seu amante estálle a lamber o pene ten no ano as bolas chinesas, que tanto morbo lle despertan. Deste xeito cando seus xemidos indican que está a piques de acadar o climax, baixa a man e estira o cordel, vainas extraindo unha a unha, para intensificar e prolongar o pracer, ata que cae rendido nos seus brazos, completamente satisfeito e relaxado.
Outro tipo de accesorios que fan crecer o desexo e o disfrute sexual son os cock rings, os aros ou aneis peneanos. Preséntanse en materiais como goma, látex, coiro, caucho e metal. Están inspirados en versións de accesorios para o pracer moi antigos. Un modelo, o anel piloso, aro da felicidade ou pelo de cabra, remóntase ao século XII; o derradeiro nome debíase a que se fabricaban cos pelos das pestanas das cabras, que se introducían en pequenos orificios practicados nun aro de metal. O anel axustábase ao glande e ao acercarse ou introducirse os peliños producían sensacións, dícese electizantes.
Os accesorios actuais deste tipo colócanse axustados á base do pene; ao seu redor teñen unha zona rugosa e alguns modelos levan unhas prolongacións que semellan un pequeño cepillo. Estes aneis intensifican a erección e esta prosigue incluso despois de exacular. Pero ademáis, durante a penetración enerva as terminacións sensibles situadas ao redor do ano.
O anel para a erección, que se coloca ao redor dos testiculos e o falo, componse dun aro que, en ocasións, leva ao redor un círculo de boliñas de goma para, ademáis, estimular os xenitais durante o coito. Ainda que ideados para dar pracer, o que consiguen polo xeral, conven probalos con precaución xa que nalgunhas persoas poden provocar rexeitamento ou incluso espertar sensacións desagradables.

(De ‘Kama-sutra gay’, Alicia Gallotti, 2003)

...
Querida Camille:
Non teño problemas para levar mulleres á cama, pero non me podo conter. A noite acaba antes de que poida afrouxar o cinto.
Mortificado en Madison.

Querido Mortificado:
Os ansiosos acólitos da Deusa procededes dunha antiga linaxe. En Cnidos, a famosa estatua de mármore de Afrodita de Praxítele estaba manchada polas exaculacións dun adorador.
Limita a túa excitación imaxinando algo deprimente: como quedar atrapado nun elevador coas líderes da NOW.
--------------------
Querida Camille:
Son unha muller casada de 35 anos. Nos últimos tempos levo fixándome na clase de homes que me gustaban cando tiña 15: macizorros delgados, de cabelo longo, distraídos, con camisa de franela. Podo quedar cun?
Luxuriosa en Los Angeles.

Querida Luxuriosa:
Reflictes exactamente o meu estado de ánimo. Apaña a súa franela mentras poidas. Cando a luxuria se desboca, pode ficar moi lonxe a menopausia?
-------------------
Querida Camille:
Hai pouco fun de acampada ás Catskills con tres colegas. Unha noite apaguei a fogueira mexando enriba. Crín que meus amigos aplaudirían o meu xesto decidido e varonil, pero protestaron sonoramente. A experiencia deixoume con mal sabor de boca.
Rexeitado en Nova York.

Querido Rexeitado:
Freud pensaba que apagar os lumes mexando foi a primeira demostración de habilidade do home antigo. Hoxe, escribir nomes de mozas na neve é o xeito máis practicado de poesía urinada. Amplia o teu repertorio!.
--------------
Querida Camilla:
Son unha muller que ten fantasías de violación protagonizadas por ex-convictos, alieníxenas, líderes de bandas de mutantes post-apocalípticos, etc. Ainda que invento diálogos para os dous sexos, síntome máis "dentro" do personaxe masculino, incluso cando a muller tomou a iniciativa, cousa que sempre ocorre. Son bisexual, sadomasoquista ou simplemente rara?
É isto o inferno?. Non, é Iowa.

Querida Inferno de Iowa:
Fai cinema tan pronto como poidas. As ondas veñen altas na túa voraz libido. Estamos nos noventa cyberpunks, así que lévanos de paseo polo lado salvaxe.
------------------------
Querida Camille:
Son un rapazolo WASP que ten un lío desde hai tempo cun siciliano fornido máis vello ca min. É moi ciumento e di que me "arrincaría o corazón" se me pilla con outro home. Pero admite ter fantasías de me ver facendoo con outros. Outro siciliano entrou en escea. Mordín máis do que podo tragar?
Italófilo en California.

Querido Italófilo:
Dous sicilianos, un coitelo, e un cacho de pan branco. Hum. Máis te vale que tapes o panettone e que teñas á vista a saída de incendios máis próxima.
--------------------------
Querida Camille:
Qué consello me dás sobre o popular pasatempo masculino de acosar verbalmente ás mulleres pola rúa? As entrañas pídenme que lles resposte "A tomar polo cu", mais iso se entendería como unha invitación a continuar o diálogo.
Iracunda en Chicago.

Querida Iracunda:
Nada me poñía máis furiosa durante a miña fase de feminista lesbiana militante hai vinte anos. Agora considero que a rúa é zona de guerra e que as mulleres non deben agardar a superprotección da clase media. As guturais embestidas dos homes son rituais de apareamento primitivos, unha burda homenaxe. Toma a posición mentalmente superior de nai ou profesora e resposta con tranquilo aborrecemento ou con saídas cómicas. Vin mulleres afroamericanas replicar con humor, non con cólera, e gañar o combate.
------------------------
Querida Camille:
Son un músico italiano de rock de vintecinco anos, moi viril. Tiven unha relación profunda, amorosa e sexualmente quente durante tres anos cunha muller nove anos máis vella ca min. Desque rompemos, saín e deiteime cunha chea de mozas. Pero (1) son borralla completamente intelectual; (2) a súa idea do sexo e deitarse na cama coma un cadáver; ou (3) laíanse das súas vidas pero non teñen as pelotas para facer algo ao respeito. Síntome tan frustrado que ás veces desexaría ser gai!
Triste en L.A.

Querido Triste:
Simpatizo contigo. É difícil topar unha boa moza, non creas que non o sei. Semella que o teu gusto está listo para un viño máis maduro (Ver American Gigolo e 'Luxuriosa', máis arriba)
------------------------
AGOSTO
Querida Camille:
Fixen o amor cunha preciosa estudante de doutoramento feminista. Cando chegabamos ao climax, mencionei o teu nome, provocando que todos os músculos do seu corpo se tensaran ao instante. Foi o mellor orgasmo da miña vida. Decátome de que estou explotando o teu nome, mais, impórtate?
Interrogante en West Hollywood

Querido Interrogante:
A presa de arpía da túa compañeira chámase vaxinismo. As lendas populares falan de homes que ficaron atrapados e precisaron de extracción quirúrxica. Usa e abusa do meu nome como gustes. Encántame provocar friccións.
-------------------
Querida Camille:
Son unha muller bisexual que adora apaixonadamente o rock duro e o heavy metal. Os tíos que me gustan só queren as típicas "bonequiñas heavy metal". E as mulleres gai recitan o habitual dogma "feminazi" de que o rock duro é degradante, explotador e misóxino.
Solitaria en Iowa.

Querida Solitaria:
O rock cachondo é a realidade sexual. O novo feminismo afiará os dentes nas cordas do heavy metal. Sobe o volume, e non aceptes un non por resposta.
---------------------
Querida Camille:
Coma adolescente nos Estados Unidos, síntome extremadamente anormal debido a que o meu prepucio está intacto. Teño a sensación de que é raro e pouco patriótico, e sufro. Qué opinión te merece o recorte en serie de prepucios infantís nos Estados Unidos?
Sentíndome Normal en Francfort

Querido Normal:
Cortado ou sen cortar? Torpedo ou con pantalla? Esa é a cuestión. Neste país da aguía calva obsesionado co desodorante, o resplandecente Don Limpo é a nosa malvada marioneta de carne.
----------------------
Querida Camilla:
Estiven ensilvada nunha especialización en literatura comparada durante sete anos e atormentoume a sensación de fracaso por non entender a "xiría da conferencia" do clan de Derrida. Afortunadamente, escapei da infección californiana destes maníacos, mais non sen que unha muller me desmasculinizase ata o punto da exaculación precoz.
Convaleciente en Rancho Mirage

Querido Convaleciente:
Os contaminadores do cerebro cometen crímes conta a humanidade. O Inferno de Dante ten un foxo reservado para os seguidores de Lacan, Derrida e Foucault, que arderan durante a eternidade na súa propia lamada verbal.
------------------------
Querida Camille:
Cando utilizo o urinario da oficina, un dos executivos máis ghilipollas entra, pónse ao meu lado e fálame das cousas máis idiotas posibles. Hai algunha maneira educada de ignoralo, ou deberíalle mollar a perna? Teñen este problema as mulleres?
Mosqueado en Hackensack

Querido Mosqueado:
Ás mulleres encántalles laretar no bater. Aquilo é coma un poleiro. En canto ao teu executivo, pode ser amor?
-----------------------
Querida Camille:
Despois do seu orgasmo con sexo oral, miña moza comeza a rir histéricamente. Qué significa? Toma en serio o meu traballo?
Preocupado en Calgary

Querido Preocupado:
Os estouridos de emoción irracional, como chorar, son coñecidos nas mulleres orgásmicas. Coidado coas Ménades maniáticas! As adoradoras femininas de Dionisio destrozaban cabras e xatos arrincándolles as extremidades coas mans núas.
-----------------------
Querida Camille:
Son un varón gai de 23 anos e tiña pensado someterme a unha operación de cambio de sexo para me facer máis atractivo para un compañeiro de traballo. O meu mozo actual ameaza con deixarme por culpa diso. Pero hai unha muller dentro de min que quere que o faga desesperadamente.
Oscilante en Lompoc

Querido Oscilante:
Envexo a túa capacidade para atraer a multitudes. A túa vida é unha película de Fellini á que só lle falta Anita Ekberg cun gato sobre a cabeza. Aconsellaríate que puxeras a operación en punto de espera. Hai mercadorías que non se poden devolver.
------------------------
Querida Camille:
A miña moza comezou a exacular e eu deixei de facelo. A través do Tantra, intercambiamos combustións espontáneas durante horas nun ritual de resultados abraiantes. Poden exacular todas as mulleres? Estamos a falar de cuncas cheas, non viches un "arco de transcendencia" ata que unha fonte de metro e medio de ambrosía brota da conicha da túa amada.
Electro-Shatizado en Kansas City

Querido Electro-Shatizado:
No Xanadú de Coleridge, un geiser brota dunha fenda, como se a terra tivera un orgasmo. Os cultos pagáns da natureza liberan enerxías titánicas. A exaculación feminina é o último, como demostra Annie Spirnkle no seu vídeo de orxías sagradas, Porcas e Deusas. Usa un paraugas.

(De 'Vamps & Tramps', Camille Paglia, 1994)

Camille Paglia resposta:
Consellos para o mal de amores, entre outras cousas.

(Spy, 1993. Aínda que as localizacións son reais, Paglia foi quen puxo todos agás tres dos adxectivos de despedida.)

Cando Spy me pediu que escribira unha columna de consellos, sentín unha grande alegría. Encántame este conciso xénero norteamericano desque era pequena e lía á ácida Ann Landers nos cincuenta. Incluso inventaba tanto as preguntas como as respostas para columnas de consellos satírcas no meu periódico do instituto. As cartas que seguen son auténticas, aínda que ás veces están resumidas.

FEBREIRO.
Querida Camille:
Levo dez anos cunha muller. Debería pedila en matrimonio? Os meus temores son (1) as súas aborrecibles e autocompasivas queixas e (2) a miña sospeita de que non lle podería ser fiel.
Abatido en Oregon

Querido Abatido:
A bola de cristal mostra a vulgar imaxe dunha chorona e un casanova guindándose vaixela na cociña. A miseria xa ten bastante compañía. De feito está aparcada no meu xardín.
-----------------------------------
Querida Camille:
Qué podo facer coa miña relación? O meu mozo é cómico de escena e viaxa de contínuo por todo o país. E hei pasar os próximos catro anos facendo os cursos de doutoramento. Poden funcionar as relacións a longa distancia?
Decaído Dan no norte de California.

Querido Dan:
Vexo moitas lúas de sexo telefónico e urxente e moitos risos. Todas as relacións son un trunfo da imaxinación. A túa vai ser posta a proba ata o límite.
-------------------------------------------------
Querida Camille:
Son unha muller con exceso de educación e déficit de emprego, aborrecida e bisexual, da xeración dos vinte e tantos. Namórome dos tíos buenorros "ben educados" polas súas nais. Eles síntense primeiro intrigados, e logo intimidados, pola miña ferocidade na cama. Estou namorada dun rapaz afectuoso e sensible ao que teño aterrorizado. Debería esquecer o meu gusto polos homes e buscar unha femia con ganas de guerra?
Too Sexy for the Boy desde Baton Rouge

Querida Too Sexy:
Este é un caso clásico do mito de Diana e Endimión: unha deusa maternal cual amazona pegando os seus beizos aos dun mozo andróxino. Diríache que o manteñas como prato complementario e que completes o menú con alimentos máis robustos. En canto ás femias con ganas de guerra, espero que teñas máis sorte ca min!
--------------------------------------------
Querida Camille:
Estou moi decepcionado coas miñas amigas, que semellan mulleres intelixentes con sentido común pero acaban facendo malas escollas no que se refire aos homes.
Baqueteado Joe desde Brooklyn

Querido Joe:
Desconcértate a perversidade irracional da atracción sexual. Dionisio é un bule-bule. O amor nunca será limpo nen seguro. Salta ao bote e voga para salvar a vida.
--------------------------
Querida Camille:
A miña prometida e máis eu reverenciámoste como a unha deusa. Nunha ocasión mantiven unha relación insana, mutuamente manipulativa. Dúas semanas despois de que deixaramos de tratarnos, viu ata o meu cuarto a falar. Comezamos a facer o tonto. Ela semellaba estar a disfrutar, aínda que cando lle preguntei se quería que nos deitáramos, dixo "Non me importa". Seguín adiante e fixemos o amor. Despois denuncioume publicamente coma violador. Pero nunca se me resistiu ou nin sequera me dixo que parase. Foi unha violación?
Confuso en Kansas City

Querido Confuso:
Non, non é unha violación. É unha escea dun filme de Antonioni, todo Weltschmerz e tedio. O dogma feminista impide que a xente recoñeza a decadencia ao vello estilo. Aprovéitate!
--------------------------
MARZO
Querida Camille:
Son un home de sesenta anos que casou cinco veces. Na actualidade estoulle a facer as beiras a unha monxa misioneria católica de 53 anos. Cómo lle pido que abandoe os seus votos e case comigo?
Amoroso en Sarasota

Querido Amoroso:
Maldita sexa! Viola os teus tabús, rapaz! Es Perseo rescatando a Andrómeda dos lazos do vello demo que é a Igrexa. Pode que precises un abrelatas, mais pagará a pena.
----------------------------------
Querida Camille:
Son unha bioquímica que se debe manter ao día asisitindo a conferencias para se enterar dos últimos avances. O líder no noso campo amosa diapositivos das súas mozas espidas durante as súas conferencias e proporciona copias aos homes que llos solicitan. As mulleres teñen saído das súas conferencias, protestaron aos organizadores, guindaron cousas contra a pantalla, pero non conseguiron nada. Qué gaña ese home coa nosa incomodidade? Qué deberíamos facer?
Perplexa en Toledo

Querida Perplexa:
Desgraciadamente, encántanme as fotos de espidos en calquera contexto. Un espectáculo porno bioquímico ten posibilidades propias de Broadway. Pero ese tipo semella un parvo pouco profesional cun microchip na pichola. Tentade a burla e a sátira. A min funciónanme.
------------------------
Querida Camille:
Se de verdade naciches no 1947, cómo é que semella que naceras no 1937 ou incluso no 1927? Quero evitar o que queira que fixeras para conseguir unhas enrugas tan fondas!
Bileosa en Maryland

Querida Bileosa:
Escoita, panoca, son unha comedianta pequena e lercha que ten fochas coma o Keith Richards para non se asemellar a Sally Field. Arrea! O look olleiroso está na moda.
------------------------
Querida Camille:
Mulleres que apenas coñezo achéganseme constantemente con ese aire de profunda e experta feminidade. Teño a sensación de que estas mulleres teñen un poder terrible sobre min. Debería fodelas sen máis? Importa que sexan as miñas alumnas?
Desconcertado en Long Island

Querido Desconcertado:
As raparigas (brancas e de clase media, verdade?) están a facerlle olliños a papito. Descubriron a verdade: o acoso sexual é unha rúa de dobre sentido co pichi quente. Agarda a que se diplomen e logo guíndate de cabeza.
-------------------------
Querida Camille:
Acostumaba pensar que Rousseau era o ser máis ghilipollas da historia da filosofía. Agora que teño máis anos, pregúntome se me tería topado con outros ghilipollas de magnitude aínda maior de seguir interesandome por ese tema. Quén é o sphinctero grande de todos os tempos?
Curioso en San Francisco.

Querido Curioso:
Michel Foucault, naturellement!
--------------------------
Querida Camille:
Sei que o consumismo é a relixión pagán moderna e que os medios son o altar sobre o que ofertamos os sacrificios vivos. Eu disfruto vendo a sucesión de herois e heroínas devorados pola televisión. Pero teño certos remorsos, como se andivese adorando a Satanás. Si, ás veces acordo no medio da noite berrando: "O consumismo é a Bestia". Cómo podo relaxarme, ser máis moderno e disfrutar da vida?
Angustiado en Oregon

Querido Angustiado:
Prescribo unha dose diária da miña serie favorita, The Young and the Restless. Qué ansiedade metafísica podería sobrevivir á tranquilizadora presenza da resolta Nicky, a golfanta Jill e a raiña adolescente Christine? A televisión é a nosa Circe, gústalle violar nas citas. Así que déixate facer, reláxate e abre os teus órganso sensoriais.
---------------
Querida Camille:
A primeira vez que nos vimos a electricidade foi incrible. Estou casada e son branca; el é negro e dez anos máis novo. Tamén é o meu xefe. Despois de dous anos de coqueteos, convertímonos en amantes. Non temos nada en común, agás o traballo e o sexo. A nosa empresa baptista e conservadora non autoriza as relacións dentro da oficina nen tampouco as interraciais. Non podo deixar de pensar nel. Son unha muller decidida, independente, con recursos. Por qué non podo controlar esta relación? Por qué son tan irracional?
Cambaleante en Fort Lauderdale

Querida Cambaleante:
O sexo é a maior compañía eléctrica que existe. Descarga, curtociruita, sobrecarga e normalmente frite o cerebro. Cando os cabos entran baixo terra, levan a súa propia voltaxe. É como manexar unha serpe: segue a intentalo ata que os calofríos superen ás emocións.

ABRIL
Aos moitos lectores que me pediron unha cita:
Estou revisando solicitudes de todos os xéneros. Pero, por qué aínda non me escribiu Drew Barrymore?
------------------
Querida Camille:
Teño vinte e moitos e ando a asexar os cafés de L.A. na procura dunha compañeira intelectualmente estimulante entre as clientas. Pero cada vez noto que me atraen máis as camareiras. Nestes anos noventa de confusión masculina, temo que entrarlle a estas mulleres traballadoras sexa acoso sexal. Está mal coquetear con elas?
Ansioso Alex

Querido Ansioso:
A mín tamén me volven tola as camareiras. Sospeito que hai un arquetipo Mamario Cósmico detrás de todo isto. As camareiras teñen máis na cachola, de todos xeitos, cas literatas de tres estralos que andas procurando. Procede con cautela, mais tentao.
------------------
Querida Camille:
Son un atractivo varón gai de vintetrés anos. Nos bares, observo que os homes atractivos habitualmente teñen mozos feos. A qué é debido? Cómo vou conseguir mozo cando todos os guapos están a sair con imitadores de Ernest Borgnine?
Cando coñezo a alguen que non precisa que lle tapen a cabeza cun saco, resulta que é parviño de todo.
Solteiro en Seattle.

Querido Solteiro:
Unha lección do eros: só unha megaestrela por casa, por favor. Todo deus precisa un sacerdote vestido de poliéster.
-------------------
Querida Camille:
Dous colegas meus que viven a varios miles de millas un do outro foron despachados sen contemplacións polas súas mozas hai un par de anos. Xusto despois de se ceibar do exceso de equipaxe, ámbalas dúas mozas adoptaron os rasgos característicos dos seus antigos mozos. Unha pasou de ser unha nena mimada que lía a Woolf e se apuntaba a causas políticas de moda a ser unha ardente mochileira namorada de Conrad. A outra cambiou a súa especialidade de ciencias ecolóxicas a atropoloxía clásica e filosofía e a súa música de Depeche Mode a Lime Spiders. Faste unha idea? Por qué quererían esas mulleres converterse nos homes que xa non amaban?
Meditabundo en Kankakee

Querido Meditabundo:
Asómbrame esta colorida proba do antigo principio do vampirismo feminino, recollido abondosamente na mitoloxía mundial. Trás deixar secos aos homes coma quen chucha o miolo dun óso, a muller parte tranquilamente cara á súa nova aventura. Sublime!
-----------------------
Querida Camille:
Complemento os meus cheques do paro vendendo guións para teléfonos do sexo. Preferiría vender historias curtas, pero ninguén as compra. Semella que teño un don para producir esa clase de material. Pero non sei se me considerar unha puta barata dos medios ou un valioso funcionario público. Nada estimula máis o fluxo creativo que a imaxe dun gordo e solitario vendedor de seguros de idade madura deitado na cama e tocando a picha mentras escoita as miñas palabras saindo do auricular. El e outros millóns de pobres diablos poderían precisar a axuda dunha imaxinación postiza. Tal vez estea axudando a liberar enerxía sexual potencialmente perigosa nun chorro limpo e rápido ao rematar o día.
Intrigado en Portland.

Querido Intrigado:
Aínda que pareza un sumidoiro, ti tamén traballas nas viñas da arte. Apolo e Afrodita bendicen a todos os creadores de imáxes eróticas.
-----------------------
Querida Camille:
A miña amiga lesbiana e máis eu temos unha discusión aberta sobre a última escea do 'Bosque da Noite' de Djuna Barnes. Supoño que son moi WASP e prosaico, pero creo que vai de facer o amor cun can. Nembargantes, a miña parella é francesa e afirma que non pode entendelo así, despois de ter lido a Lacan e a Derrida.
A discusión acalórase moito e pregúntome se podo vivir cunha postestructuralista. Qué podo facer?
Bloqueado en Carolina do Norte.

Querido Bloqueado:
Como conseguiu escapar á deportación a túa postestructuralista? Tiña entendido que os estaban reclasificando como inmigrantes ilegais. Levaa a un McDonald's e desprogramaa. Se iso non funciona, métea nunha caixa e devolvea ao remitente.

....

(De 'Vamps & Tramps', Camille Paglia 1994.)